Հայաստանում շատ քիչ են մարդիկ, որոնք հասկանում են, թե ինչ է տեղի ունենում մեր երկրում: Գիտեմ, որ շատերին դուր չի գալիս «մտավորական» բառը, եւ այդ կասկածների համար կան, անշուշտ, հիմքեր: Հետաքրքրվողներին խորհուրդ եմ տալիս կարդալ Յուրի Լոտմանի դասախոսություններն այն մասին, թե ինչ է նա հասկանում «ինտելիգենտ» բառի տակ: Դա իրոք զուտ ռուսական եւ շատ յուրահատուկ հասկացություն է:
Դրա համար առաջարկում եմ խուսափել պիտակներից եւ պարզապես նկարագրել երեւույթը՝ հասկացող եւ չհասկացող մարդիկ: Հասկացողները տեսնում են, որ Հայաստանում գնում է պետականության դեմոնտաժ՝ բռնությունների եւ տեռորի միջոցով: Եվ տվյալ դեպքում ամենեւին կարեւոր չէ՝ Փաշինյանը դա անում է արտաքին ճնշումների տակ, թե սեփական խելագարության պատճառով:
Դա հասկանալու համար պետք է որոշակի մտավոր պաշար, պետք է ունենալ սեփական կարծիք, պետք է կարողանալ փաստերը համադրել, պետք է չենթարկվել հրահանգներին ու չապրել կաղապարներով եւ կլիշեներով: Արդյոք նման մարդիկ Հայաստանում շա՞տ են: Իհարկե՝ ոչ: Զուտ աչքաչափով՝ 1000-ից 10.000 հազար մարդ: Թեեւ գիտակից տարիքին հասած 2,5 միլիոնի մեջ դա փոքր տոկոս է կազմում, դա իրականում քիչ չէ: Ոչ մի այլ երկրում այդ տոկոսն ավելի բարձր չէ:
Բայց մենք ունենք որոշակի, կարելի է ասել՝ «հետխորհրդային» առանձնահատկություն: Այդ, ենթադրենք, 10 հազարից մի մասը ծառայում է Փաշինյանին: (Թող չասեն, որ ծառայում են պետությանը՝ այն զավթված է Փաշինյանի կողմից): Մի մասն էլ անկեղծորեն կանգնում է բռնությունների, ռեպրեսիաների, մահակների եւ ժուչոկների կողքին, հարձակվում է բռնաճնշումների զոհերի վրա:
Կարդացեք նաև
Նրանց հետ ամեն ինչ պարզ է, եւ նրանց մեղքն ակնհայտ է: Իսկ նրանք, ովքեր լռո՞ւմ են: Լռում են, որովհետեւ վախենում են, որ նրանց կսկսի վարկաբեկել «ֆեյքերի ֆաբրիկան», կամ՝ Փաշինյանը նրանց վրա ԱԱԾ կամ ոստիկանություն կուղարկի: Կամ «ինքնասփոփվում են»՝ «սաղդ իրար արժեք», «բա Սերժը, բա Քոչարյանը…»: Այդ մարդկանց մեղքն, իմ կարծիքով, ավելի քիչ չէ, քան մնացածներինը: Լռելը համաձայնության նշան է:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
