2024 թվականի ապրիլին հանրային տրանսպորտում միջադեպ էր տեղի ունեցել. ԱԺ՝ այն ժամանակ ՔՊ-ական պատգամավոր Հակոբ Ասլանյանը եւ ակտիվիստ Սամվել Վարդանյանն իրար հայհոյել էին: Սամվել Վարդանյանը ձերբակալվել էր եւ գտնվում էր ոստիկանության վերահսկողության տակ: Ոստիկանները «պատահաբար» մենակ էին թողել ակտիվիստին, եւ այդ ժամանակ դիմակավորված անձինք նրան դաժան ծեծի էին ենթարկել։
Հարձակվողները, բնականաբար, չհայտնաբերվեցին: Ըստ «օդից կախված լուրերի», խոշտանգումն իրականացրել էին օլիգարխներից մեկի «ախրաննիկները»:
Օրերս նախկին պատգամավոր Միհրան Հակոբյանի վրա դաժան հարձակում տեղի ունեցավ: Հավատացնում եմ ձեզ, մեղավորները չեն հայտնաբերվի: Կամ, բացառված չէ, կգտնեն մի խեղճուկրակ մարդու, որն ամեն ինչ իր վրա կվերցնի: Ավտոկրատիաներում դա էլ է ընդունված հնարք:
Կիրակի օրը ԱԱԾ-ն եւ ոստիկանությունը, անտեսելով Շիրակի թեմի առաջնորդի զգուշացումը, մեկուսացնելով թեմի բոլոր հոգեւորականներին, ներխուժել են Յոթ Վերք եկեղեցի եւ «պատարագ» անցկացրել: Դա ի՞նչ էր, եթե ոչ բռնություն:
Կարդացեք նաև
Հիմա բռնության կոչերի մասին: Նույն «պատարագի» ժամանակ Ամենայն Հայոց կաթողիկոսի եւ Միքայել սրբազանի անունները հնչեցնելու համար եկեղեցուց վտարված աղջկա՝ Անահիտ Ղազարյանի հասցեին իշխանության ֆեյքը կամ աջակիցը գրել էր՝ «քարով խփեիք Կտրիճի այդ…»: Դա բռնության կո՞չ չէր:
Այդպիսի կոչեր կամ սպառնալիքներ իշխանությունների «ֆեյքերի ֆաբրիկան» օրական հարյուրներով է հրապարակում, եւ դրանք «զարմանալիորեն» չեն արժանանում ո՛չ իրավական, ո՛չ էլ քաղաքական գնահատականի: Իսկ բարձրաստիճան իշխանավորների հասցեին ցանկացած ամեն մի խոսք ֆիքսվում է իշխանության տրամադրության տակ գտնվող կառույցների կողմից (չգիտեմ, դա ՊՈԱԿ-ն է, թե ինչ-որ իրավապահ կառույց) եւ ունենում է իրավական հետեւանքներ:
Իմ հասցեին նույն տիպի սպառնալիքները կամ կոչերը հաստատ որեւէ արձագանք չեն գտնի: Պարզապես օրինակ եմ բերում՝ չեմ բողոքում, իրավապահներին չեմ դիմում: Թե չէ, իմ բողոքի հիման վրա կկանչեն, հետո մեղքը կգցեն ինձ վրա ու ինչ-որ մի հոդվածով գործ կկարեն: Այդպես էլ է, ինչպես գիտեք, պատահում:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
