Կոչ է անում Կրթության ազգային ինստիտուտի
տնօրեն Վիկտոր Մարտիրոսյանը «Շատ հաճախ 17-18 տարեկան դիմորդը, սխալ ընտրություն
կատարելով, հետագայում պարզապես հայտնվում է իր ընտրության թակարդում»,- մեր բուհական
համակարգի ներկա հնարավորությունների մասին խոսելիս այսպես ներկայացրեց իրավիճակը
պրն Մարտիրոսյանը: Այնինչ, միջազգային ասպարեզում ընդունված է, որ ուսանողները, մինչեւ
իրենց բակալավրիական ծրագիրն ավարտելը, 2-3 բուհ են փոխում, մասնագիտություններ են
փոխում՝ վերջնականապես կողմնորոշվելու համար: Այսպես՝ պետությունը սահմանում է որոշակի
չափաբաժիններ, ուսանողն էլ, հավաքելով համապատասխան կրեդիտները, կարող է մի մասնագիտությունից
անցնել մյուսին՝ առանց թույլտվությունների, առանց քաշքշուկների, առանց դեկանների
ու ռեկտորների քմահաճույքների: Ըստ Վ. Մարտիրոսյանի, մենք կանցնենք այս քաղաքակիրթ
ձեւին, եթե հասնենք եվրոպական կրթական քաղաքականությանը՝ Բոլոնիայի համաձայնագրին,
ինչի համար պարտադիր քայլ է «Բարձրագույն եւ հետբուհական մասնագիտական կրթության
մասին» օրենքի ընդունումը, «որովհետեւ սրանով երկիրը ցույց է տալիս իր պատրաստակամությունը»:
Ըստ Վ. Մարտիրոսյանի, մեզ համար շատ կարեւոր է նաեւ Լիսաբոնի հռչակագրի վավերացումը,
որ ստորագրվել է 2000-ին, բայց դեռ չի վավերացվել: Հռչակագիրը կառուցված է եվրոպական
բազմաթիվ փաստաթղթերի հիման վրա, եւ նպատակ ունի եվրոպական կրթական միասնական դաշտ
ստեղծելու: Այս հռչակագիրը վավերացնելուց հետո Հայաստանն ունենում է պարտավորություն,
որոնցից մեկը ազգային տեղեկատվական կենտրոնների ստեղծումն է, որի միջոցով միանում
ես եվրոպական կրթական ցանցին՝ որակավորումների ընդհանուր ճանաչման սկզբունքները ընդունելու
ու կիրառելու առումով: Ի՞նչ կտա սա հասարակությանը եւ բարձրագույն կրթության համակարգին:
«Այստեղ երկու շահեր համընկնում են, սակայն մոտեցումների առումով դրանցից մեկը շարժվում
է, մյուսը՝ ապատեղեկացվածության պատճառով կանգնած է: Մի կողմից բուհերը ինչ-որ չափով
շահախնդիր են, որովհետեւ կա եվրոպական ցանցին ինտեգրվելու խնդիր, մյուս կողմից էլ
հասարակությունը տեղեկացված չէ, եւ տարօրինակ է, որ հասարակությունն այսօր վճարում
է իր կրթության համար, սակայն չի պահանջում ավելին, քան կա, օրինակ՝ դիպլոմի համարժեքություն՝
եվրոպական երկրների համար»: Այսինքն՝ հասարակությունն այսօր բավարարվում է իր երկրի
տարածքում որակավորում ստանալով: Այս գործընթացների պահանջատեր, սակայն, պետք է դառնա
նաեւ հասարակությունը: Եվ սա խորհրդային շրջանի բացթողումներից է, երբ պահանջվում
էր բավարարվել եղածով. «բայց ո՞րն էր կշռի միավորը, այն, ինչի հետ պետք է համեմատվեինք:
Իսկ այսօր ստեղծվում է զուգահեռականություն, պետք է միջազգայնորեն որակավորումների
կշռաքարեր կիրառել եւ այդտեղ կերեւա, թե մենք որ կետում ենք կանգնած»: Հ.
ԲՈՒԴԱՂՅԱՆ
