Անկախ Հայաստանի ամենահայտնի եւ սիրված լրագրողներից մեկը վերջերս ինձ հետ զրույցում մի միտք հայտնեց, որն առնչվում է ոչ միայն մեր բնագավառին: Ըստ նրա` այն լրագրողը, որն աշխատում է միայն աշխատավարձի համար եւ իր գործը սահմանափակում աշխատանքային ժամերով ու պարտականությունների շրջանակով, չի կարող լավ լրագրող լինել: Ասենք, եթե նրա աշխատանքային ժամն ավարտվում է 18.00-ին, բայց նա 18.05-ին ինչ-որ բան է իմանում ու չի ուզում նյութի վրա աշխատել, չի հրապարակում իր իմացածը՝ պատճառաբանելով, որ նա վճարվում է միայն մինչեւ ժամը 18.00-ը, այդ լրագրողն իսկական պրոֆեսիոնալ չի:
Լրագրողն այն մարդն է, որը վառվում է պատմություն փնտրելու եւ տեղեկատվություն հայտնելու ցանկությունից: Եթե չկա այդ անդիմադրելի ձգտումը, ապա չկա նաեւ լրագրող՝ անկախ այն հանգամանքից, որ տվյալ անձնավորությունը կարող է ունենալ լրագրության բակալավրիատի եւ մագիստրատուրայի դիպլոմներ: Մեզանից շատերը (այդ թվում նաեւ` ես) նման դիպլոմներ չունենք, եւ դա մեզ ամենեւին չի խանգարում: Դժվար է պատկերացնել առանց դիպլոմի փաստաբանի կամ առավել եւս՝ բժշկի: Դրանում է մեր եւ այլ մասնագիտությունների հսկայական տարբերությունը:
Բայց բոլոր մասնագիտությունների մեջ կա նաեւ նմանություն: Պատկերացրեք բժշկի դիպլոմով երկու մարդկանց, որոնցից մեկը լսում է հիվանդին, դեղեր է դուրս գրում (գուցեեւ դասագրքային իմաստով՝ ճիշտ) եւ հաջորդ իսկ պահին մոռանում է հիվանդի մասին: Իսկ մյուսը փորձում է հասկանալ ոչ միայն հիվանդության պատճառները, այլեւ հիվանդի հոգեբանությունը, նրա սուբյեկտիվ զգացողությունները, մշտական կապ է պահպանում նրա հետ: Ո՞վ է ավելի պրոֆեսիոնալ բժիշկ, ում մոտ ավելի մեծ հաճույքով կգնան հիվանդները: Կարծում եմ` այդ հարցի պատասխանը պարզ է:
Նույնը կարելի է ասել ուսուցչի մասին, որի մտքերն ու ձգտումները չեն սահմանափակվում դասի 45 րոպեով եւ տարեցտարի նույն բառերն ու ձեւակերպումները կրկնելով: (Ի դեպ, իմ տարիքի ցանկացած մասնագիտության մարդ չպիտի ժամանակ խնայի երիտասարդներին իրենց փորձն ու գիտելիքները անշահախնդրորեն փոխանցելու համար: Իհարկե, եթե երիտասարդները նման ցանկություն են հայտնում): Նույն՝ «շրջանակից դուրս գալու» սկզբունքը վերաբերում է փաստաբանին, շինարարին, գյուղատնտեսին, դերասանին՝ բոլորին:
Ուզում եմ ասել՝ պրոֆեսիոնալիզմը ոչ միայն գիտելիքներն են ու հմտությունները: Դա նաեւ վերաբերմունք է սեփական գործի, մարդկանց, հասարակության հանդեպ: Նման պրոֆեսիոնալների կարիքն այսօր շատ է զգացվում:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Պրոֆեսիոնալների կարիք զգացվում է Պրոֆեսիոնալների կարծիքով,իսկ,,պրոֆեսիոնալների,,կարծիքով՝ձեր կարիքը չունեն…,դուք կյանքից հետ եք մնացել…
Professionalism – ignoring Lavrov’s sensational attack on Armenia’s sovereignty. Every editor of every newspaper should have an editorial condemning it, if they want to support their country. Anyway.