Պետական գերատեսչություններն, անշուշտ, պետք է շփվեն հասարակության հետ՝ մամուլի հաղորդագրությունների եւ, ինչու չէ, տեսանյութերի միջոցով լուսաբանելով սեփական գործունեությունը: Այդ կառույցների համապատասխան բաժինները պարտավոր են նաեւ պատասխանել լրագրողների ու քաղաքացիների հարցերին, եւ այստեղ դրանք, ցավոք, զլանում են:
Բայց, որ պետական հիմնարկը քաղաքական քարոզչական նյութ պատրաստի, դա, անշուշտ, նոր խոսք է PR-ի ոլորտում: ԲԴԽ-ի (ձեւական առումով՝ Դատական դեպարտամենտի) «ռեպորտաժն» ինձ հիշեցրեց քոչարյանական «Հայլուրի» նյութերը, որտեղ նախագահականից հրահանգավորված մեղադրանքներ էին հնչում «նախկինների» (այն ժամանակ՝ ՀՀՇ-ականների) հասցեին: «Հայլուրը» նույնպես նման բան չպիտի աներ, որովհետեւ դա Հանրային եւ ոչ թե նախագահական հեռուստատեսության հաղորդում էր: Բայց «Հայլուրն» այնուամենայնիվ, լրատվամիջոց էր համարվում: Իսկ ԲԴԽ-ն կամ Դատական դեպարտամենտը լրատվամիջոց չեն:
Ինչ նպատակներ է հետապնդում տվյալ նյութը.
1/ Թարմացնել քաղաքացիների մի մասի ատելությունը «նախկինների» նկատմամբ՝ հիշեցնելով նրանց ենթադրյալ հանցագործությունների մասին: Թե չէ մարդիկ քիչ-քիչ սկսում են մոռանալ այդ բոլոր պատմությունները (որոնց մի մասն, իհարկե, իրական է)՝ այն ողբերգության ֆոնին, որի մեղավորը Փաշինյանն է ու նրա թիմը:
Կարդացեք նաև
2/ Հրահանգ տալ եւ սպառնալ դատավորներին՝ «շուտ արեք, փակեք այդ թալանչիներին, թե չէ ձեր դեմ վարույթ ենք սկսելու»: Մենք գիտենք, որ սովորաբար այդ վարույթները հարուցվում են այն դատավորների դեմ, որոնք գործադիր իշխանության «քիմքին չեն»:
3/ Մի քիչ էլ ԲԴԽ նախագահ Կարեն Անդրեասյանի PR-ն է՝ «տեսեք, ԲԴԽ նախկին նախագահները եւ հատկապես Ռուբեն Վարդազարյանը ձգձգում էին, գուցե՝ սաբոտաժի էին ենթարկում այդ գործերը, եւ ահա եկավ ներկայիս նախագահը, որն արագ կկազմակերպի ժողովրդի արդար վրեժխնդրությունը»:
…Երբ պետք է լինում «ապացուցել», որ Հայաստանը ժողովրդավարական երկիր է, իշխանությունները գլուխ են գովում, որ ընտրություններ «չեն կեղծում»: Բայց Ալիեւն ու Պուտինը նույնպես այդ իմաստով «չեն կեղծում»: Իսկ հնարավո՞ր է արդյոք ժողովրդավարություն, երբ դատական համակարգը քաղաքականացված է, եւ չկա իշխանության թեւերի բաժանում:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
