«Հենակետ» հասարակական կազմակերպության փորձագետ Շիրազ Խաչատրյանի ֆեյսբուքյան գրառումը
«Նախորդ» իշխանությունների ժամանակահատվածում պետություն–եկեղեցի հարաբերությունները միշտ էլ եղել են հայ հանրային կյանքի առանցքային բաղադրիչ։ Եվ դա ոչ միայն հայտարարությունների մակարդակում էր, այլ իրական քաղաքականության մաս էր՝ փաստացի համագործակցության օրինակներով։
Աչքովս ընկավ մեկ կոնկրետ փաստաթուղթ՝ 2002թ․ օգոստոսի 22-ին ՀՀ վարչապետ Անդրանիկ Մարգարյանի և Ամենայն Հայոց կաթողիկոսի միջև ստորագրած համագործակցության համաձայնագիրը: Այդ համաձայնագրով ամրագրվում էր եկեղեցու դերակատարությունը կրթության, դաստիարակության, մշակույթի և ազգային ինքնության պահպանման գործընթացում։
Փաստաթուղթը հստակ վկայում է, որ եկեղեցին ընկալվում էր ոչ թե որպես սովորական կառույց, այլ որպես պետության ռազմավարական գործընկեր։
Կարդացեք նաև
Երբ կար պետություն, կար նաև պետական մտածողություն, ինստիտուցիոնալ շարունակականություն ու արժեհամակարգային հստակություն…
