«Ինձ համար մեծ պատիվ էր, երբ Ռուբեն Վարդանյանը հրավիրեց ինձ հարցազրույցի։ Չգիտեի՝ ոնց եմ հայտնվել իր տեսադաշտում։ Ինքն ինձ ասաց՝ ինչո՞ւ, երբ քո ծնողները ժամանակին ամեն ինչ թողեցին, գնացին Արցախ, դու նույնը չես կրկնում, հասկացա հարցազրույցի ողջ իմաստը»,-Ռուբեն Վարդանյանի ծննդյան տարեդարձի կապակցությամբ Ռուբենի ընկերների նախաձեռնած «Երկխոսություն Ռուբենի հետ» խորագրով երեկո-քննարկումից առաջ լրագրողների հետ ճեպազրույցում ասաց Սոս Սարգսյանի անվան Համազգային թատրոնի գեղարվեստական ղեկավար ու դերասանուհի Նարինե Գրիգորյանը:
Նա նշեց՝ ինչպես իր հայրիկին է սպասել, հիմա էլ սպասում է Ռուբեն Վարդանյանի և բոլոր գերեվարված հայերին․ «Ինձ մոտ իր հանդեպ ուղղակի հարազատ զգացողություն է։ Իմ հայրն էլ է նստել Շուշիի բանտում։ Պատմության նմանությունը սարսափելի է։ Ինքն էլ է Կառլենի որդի, ես էլ Կառլենի դուստր։ Ինչպես հայրիկիս եմ սպասել, ցավ ապրել, որ իրականությունը դառն է, գիտակցում եմ այդ ամենը, մտածում եմ՝ այս պահին ինքն ինչ է անում, ոչ միայն Ռուբեն Վարդանյանը, այլև մեր բոլոր գերիները»։
Նարինե Գրիգորյանը չի կարծում, որ բոլոր քայլերն են արվում մեր գերիներին ետ բերելու համար։
Կարդացեք նաև
Տաթև ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ
