Տեր Գաբրիել քահանա Վարդանյանը գրում է.
«2020 թվականի աղետալի օրերին, երբ հայ ազգը ողբում էր Արցախի կորուստը, երբ հազարավոր ընտանիքներ սգում էին իրենց զավակների, եղբայրների, հայրերի կորուստը, նա հայտնվեց հանրության առաջ՝ «ողբալով» իր ՕԾԱՆԵԼԻՔԻ կորուստը։ Այն օրերին, երբ սուգը դարձել էր համազգային հոգեվիճակ, այդ մարդը ցավ էր ապրում ոչ թե հայրենիքի, այլ իր անձնական փուչ արժեքի համար։ Սա ոչ միայն անտարբերություն է ժողովրդի ողբերգության նկատմամբ, այլ նաև խորը անհարգալից վերաբերմունք այն սրբության հանդեպ, որ կոչվում է զոհաբերություն։ Եվ այսօր նման պահվածքից զարմանալն իսկապես զուր է։ Երբ պատուհասը թակում է ազգի դուռը, նման մարդիկ նախընտրում են փնտրել իրենց հարմարավետ բույրը․․․»:
