Հանրային խորհուրդը հունիսի 12-ին հրավիրել էր խորհրդակցություն:
Անդրադառնալով գործադիր իշխանություն-եկեղեցի լարված հարաբերություններին, խորհուրդը հանգել էր հետեւյալին՝ «Եկեղեցին եւ հոգեւորականները պետք է ցուցաբերեն քաղաքական չեզոքություն, իսկ պետությունն իր հերթին պետք է խուսափի եկեղեցու ներքին ընթացակարգերին միջամտելուց»:
Մենք դիմեցինք Անդրանիկ սարկավագ Մանուկյանին, որպեսզի իր խոսքն ասի ներկա լարված հարաբերությունների կապակցությամբ:
«Հետեւելով եւ ապրելով այս իրական իրողություններին` ամոթ ունենք, թե ոչ, դարեր շարունակ մենք մեր ձեռքով քանդել ենք մեր տունը, անտերության մատնել մեզ ի վերուստ տրված երկիրը եւ միշտ մեղադրել, թե իբրեւ ուրիշ է կարողը, հզորը, թելադրողը, հնարքների գիտակը, իսկ մենք ընդամենը որպես ստրուկ, քոչվոր մի ազգ ենք, կամ ժողովուրդ, որ ոչ մի բանի ոչ կարող ենք, ոչ էլ հնարավորություն ունենք, ով ոնց ցանկանա, այնպես էլ պետք է վերաբերվի մեզ հետ: Սա նրա հետեւանքներն են, որ մենք չենք պատժում կամ պատասխանատվության ենթարկում հանցանք գործող անձին եւ հետեւանքն է՝ պետական համակարգը, որպես այդպիսին, ծառայում է որպես իշխանություն, անձնական իշխելու ձեւաչափ, անունը՝ պետություն, պետականություն: Եթե քաղաքակրթությունը հանցագործություն է եւ այլասեռություն, որն է ժողովուրդների դերը, իմաստը եւ խորհուրդը: Աշխարհը զարգանում է մարդու հասկացողության, մոտեցման հիման վրա, իսկ արեւը, լուսինը, բնությունը, ոնց կա, նույնն է որպես բարիք…
Կարդացեք նաև
Անդրադառնալով այսօրվա իմ երկրի հոգեւոր եւ իշխանավոր անցուդաձին՝ ամոթ, շատ ամոթ, զորն ասիմ, զորն խոստովանիմ, անթիվ են մեղք իմ, անասելի են, ցավ իմ անբուժուլի են, վերք իմ, մեղա՜~ մեղա՜~ մեղա՜ քեզ Արարիչ: Ցանկացած տուն, ազգ պետություն ունի խնդիր, որն իր ներսում է եւ այդ խնդիրների լուծումը, պարզաբանումը գտնում է իր ներսում, որը բերում է հոգու եւ մարմնի խաղաղության: Ավետարանը, որը առաջնորդում է Հայ առաքելական եկեղեցուն, ուսուցանում է իմաստուն խորհուրդներով` խոսեք վկաներով: Եթե այսօրվա պետության համակարգը խոսում եւ ներկայացնում է բարոյական անվտանգ խաղաղության, աշխարհի մասին, իրականում գիտակցում են՝ ոչ խաղաղություն կա, ոչ անվտանգություն, ոչ էլ պետականություն, գիտակցաբար շաղախվել են մեղքի մեջ:
Էրգիրը առանց ազգի չի կարող լինել, ազգն էլ առանց էրգրի, նույնպես Հայ առաքելական եկեղեցին առանց ազգի չի կարող լինել, իսկ ազգն էլ առանց եկեղեցու: Եթե վարչապետը Ամենայն Հայոց Հայրապետի հետ ունի անձնական հարց, այդ հարցերն այլ կերպ թող լուծի, որը ավելի պատվաբեր է բոլորիս համար: Իսկ ինչ վերաբերում է Հայրապետի հեռանալուն եւ հոգեւոր ծառայելուն, դա թող որոշի հոգեւոր, եպիսկոպոսաց խորհուրդը: Ինչպես ժողովուրդը ձեզ է ընտրել: Պետությունը եւ եկեղեցին այլ իրողություն են, մարմին, հոգի եւ միտք, Հայր Աստված, Որդի Աստված եւ Սուրբ հոգի, որոնք իմաստացնում եւ իրենց խորհուրդներով, կանոններով, կարգով առաջնորդում են մարդուն»:
«Առավոտ» օրաթերթ
14.06.2025
