Առայժմ մի կողմ եմ թողնում անցած 10 օրերի առավել շատ քննարկվող իրադարձությունները՝ վարչապետի պատրաստակամությունը՝ ցույց տալ կաթողիկոսին իր մարմնի որոշ մասերը, ընդդիմախոսների նկատմամբ անթաքույց հաշվեհարդարը, որի դրդապատճառներից է նաեւ մանր, ճղճիմ ինքնահաստատումը, Մայր աթոռի ուղղությամբ ԱԱԾ-ի ցուցադրական գրոհը եւ այլն: Գրեմ այն խնդրի մասին, որն ինձ ավելի շատ է հուզում: (Չնայած այդ խնդիրը անուղղակիորեն կապված է վերը թվարկածի հետ):
Պետությունը կարող է լինել քաղաքական ռեժիմի առումով ժողովրդավարական կամ բռնապետական (ինչպիսին որ մերն է), ուժեղ կամ թույլ, հաղթած կամ պարտված: Բայց այն չի կարող լինել «ինքնաժխտվող»: Եթե դու փաստացի հերքում ես, որ անկախ պետություն ես ունեցել, ուրեմն, մերժում ես այսօրվա պետության գոյությունը: Հենց դրանով են պետական մակարդակով զբաղվում վարչապետը եւ նրա քարոզիչները:
Խոսքն այն մասին է, որ, պաշտոնական գաղափարախոսության համաձայն, 1988 թվականի ղարաբաղյան շարժումը հրահրված էր խորհրդային ՊԱԿ-ի կողմից եւ, հետեւաբար, սխալ էր ու վնասակար: Այդ սխալի պատճառով 1991 թվականին հռչակված պետությունը «ինքնիշխան» չէր եւ իրականում Ռուսաստանի խամաճիկն էր: Միայն 2020 թվականի պարտության «շնորհիվ» մենք ձեռք բերեցինք «ինքնիշխանություն»: Տողատակերում ենթադրվում է, որ Փաշինյանն այնքան հմուտ ղեկավար էր, որ տարավ մեր երկիրը պարտության: Այ, եթե նա վատ ղեկավար լիներ, մենք կպահպանեինք Արցախը եւ կմնայինք խամաճիկ:
Դա ոչ միայն հակագիտական, հակապատմական մոտեցում է (մասնավորապես, չի ընկալվում, թե ինչ է նշանակում «ինքնիշխանություն»), ոչ միայն անհեթեթություն է, հրեշավոր սուտ է եւ հերյուրանք մեր պետության հասցեին, ոչ միայն առնվազն երկու սերնդի ապրած կյանքը, զրկանքները, պայքարն անիմաստ հռչակել է: Դա լուրջ հարված է այսօրվա պետությանը. ապալեգիտիմացնելով, «չեղարկելով» Երրորդ հանրապետությունը, մենք հիմքեր ենք տալիս դրա վերացման համար, որը մեր երկու հարեւանների նպատակն է: Կասկածի տակ դնելով Անկախության հռչակագիրը, Սահմանադրությունը, Հայաստանի բոլոր կառավարությունների (այդ թվում՝ մինչեւ 2022 թվականի հոկտեմբերը՝ Փաշինյանի կառավարության) որոշումների օրինականությունը՝ հնարավորություն է ստեղծվում դրանք վիճարկելու ոչ միայն քաղաքական, այլեւ իրավական տեսանկյունից:
Կարդացեք նաև
…Իսկ ասել, թե իբր Լեւոնը մի բան էր ուզում, իսկ Վանոն եւ Վազգենը՝ այլ բան, մեղմ ասած, տգեղ է: Վերջիններս չեն կարող վկայություններ տալ:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
ՀՀի խղճալի մնացորդը կը համապատասխանէ՝ “failed state” յղացքին:
Աշխարհում կան բազմաթիւ այդպիսի երկիրներ: Որոնք կը պահեն պետութեան երեւութական ձեւականութիւնը միայն, յատկապէս արտաքին յարաբերութիւններու մէջ:
Մ. Հայդուկ Շամլեան
We’re going towards an upgraded version of the Istanbul Armenian community, one with only the formal attributes of a state (flags, symbols, ministers, etc). Many Armenians (including in the diaspora) consider such a scenario feasible and desirable. In their mind, this would allow us to live well and to not waste our energy on national issues, wars, security, geopolitics, and all those big things that stronger nations deal with. A quite life is good, and one can always give it meaning and grandeur through sports, arts and hobbies: have a dog, collect stamps, listen to jazz, plan a dolma night, dance some salsa, cook vegan meals, etc.
Keep in mind, the current government was elected twice with huge margins. The people were not mistaken the first time in 2018, if they had been, they would have corrected their mistake in 2021 but there was nothing to correct, no mistake was made. Nikol was wanted, is still wanted, and will be wanted in the future. Our dear Nikol is the best thing that ever happened to the Armenian people since Mesrop’s invention of the Armenian alphabet 😉