Արցախի «Արդարություն» կուսակցության համանախագահ Հակոբ Հակոբյանը գրում է.
«Ի՞նչ խաղաղություն, երբ հայ գերիները մնում են ադրբեջանական բանտերում՝ հեռու իրենց ընտանիքներից, հեռու արդարությունից։ Երբ նրանց վերադարձը չի բանակցվում որպես մարդասիրական հրամայական։ Երբ նրանց ճակատագիրը ծածկված է պետական լռության վարագույրով։
Ի՞նչ հաշտություն, երբ ողջ Արցախը՝ հազարամյակների մեր հայրենիքը, հայաթափվեց մեկ շաբաթում։ Մի ամբողջ ժողովուրդ կորցրեց իր տունը, իր գերեզմանները, եկեղեցիները, մանկապարտեզներն ու դպրոցները։
Ի՞նչ պետություն, երբ մեր բանտերը լցված են քաղբանտարկյալներով, իսկ պետական ճշմարտությունը վերածվել է միակողմանի իշխանական քարոզչության։ Երբ այլակարծությունը համարվում է դավաճանություն, իսկ հայրենասիրությունը՝ վտանգ։
Կարդացեք նաև
Հայաստանը աստիճանաբար վերածվում է պետության, որտեղ լռելն է անվտանգ, իսկ պայքարելը՝ հանցանք։
Ասում ես «Արցախ»՝ դառնում ես անցանկալի կամ քաղբանտարկյալ։
Ասում ես «ազատություն գերիներին»՝ ասում են՝ «բանակցային թեմա է, մի խանգարեք»։
Ասում ես «արդարություն», պատասխանում են՝ «ժամանակը չէ»։
Բայց ժամանակը հենց հիմա է։ Լռության գինը՝ գերիների կորուստն է, Արցախից արտաքսված ժողովուրդը, և ազատ հայ մտքի բանտարկումը։ Դա գին է, որը վճարում է ողջ հայ ժողովուրդը։ Եվ եթե մենք լռենք, այդ գինը անընդհատ բարձրանալու է։
Ոչ մի պետություն չի կառուցվել պարտության հողի վրա։ Ոչ մի ազատություն չի նվաճվել ստվերում, լռելով։ Եթե մենք այսօր լռենք, վաղն արդեն մեր պատմությունը գրվելու է առանց մեզ։ Արժանապատիվ խաղաղությունը սկսվում է ճշմարտությամբ։
Իսկ ճշմարտությունն այսօր գոռում է՝ ազատություն հայ գերիներին, ազատություն քաղաքական բանտարկյալներին, վերադարձ Արցախին որպես հայության ճշմարիտ ժառանգություն»։
