Որքան էլ ՀՀ իշխանությունները վերջին շաբաթներին փորձեցին իրենց գործողությունները ներկայացնել իբրև ուղղված Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսի և առանձին եկեղեցականների դեմ, ակնհայտ է, որ թե Հայաստանում և թե արտերկրում սպասավորող հոգևորականները այն ընկալում են իբրև պայքար Հայոց Եկեղեցու դեմ։
Ասվածի վկայությունը Նվիրապետական բոլոր Աթոռների, Գերագույն Հոգևոր Խորհրդի, եպիսկոպոսաց դասի, Մայր Աթոռի միաբանության և քահանայից դասի բազմաթիվ դատապարտող հայտարարություններն ու գրառումներն են։
Սրանով պայմանավորված՝ եկեղեցականաց համար միանշանակորեն անընդունելի են արտաքին միջամտության փորձերը Հայոց Եկեղեցու կյանքին ու գործունեությանը։
Տեսանելի է, որ հավատացյալների մեծամասնությունը ևս կիսում է հոգևորականաց տեսակետը, հետևում դրան։
Այս տրամաբանությամբ, այո, Եկեղեցու դեմ հարձակումները չեն նպաստում հասարակության մեջ հանդուրժողականության ու միասնականության կայացմանը և չեն կարող ունենալ որևէ դրական արդյունք: Մեր ողջ պատմության համար անջնջելի խարան ու անդարձ պարտություն կհամարվի, եթե բռնության կամ սպառնալիքների ներքո փորձեր արվեն լուծումներ պարտադրելու Եկեղեցուն՝ պատճառ դառնալով հանրային կյանքի նոր ալեկոծությունների՝ անհայտ հեռանկարներով։
ՀՀ Վարչապետը ժամանակ առաջ հայտարարեց «պարականոն» խոսույթի դադարեցման մասին։ Ոչ մի տեղ չտանող ճանապարհով ավելի չառաջանալու տեսանկյունից տեղին որոշում էր։
Պայծառակերպության տոնը լավագույն առիթ ու հնարավորություն է հայտարարելու նաև Եկեղեցու և եկեղեցականաց դեմ «պարականոն» ընթացքը դադարեցնելու մասին։
Հ.Գ. Կաթողիկոսական իշխանության գրավականը Ազգային-Եկեղեցական Ժողովի կատարած ընտրությունն է և Հայրապետական օծումը: Վեհարանը օծյալ Հայրապետի նստավայրն է:
Տեր Խորեն քահանա Կիրակոսյան
