Եթե Ադրբեջանի և Նախիջևանի (տարածաշրջան, որտեղ տեղի է ունեցել նաև հայ բնակչության էթնիկ զտում և ոչնչացվել է հարուստ մշակութային ժառանգություն) միջև միջանցք ստեղծելու իրական նպատակը խաղաղությունն էր, ապա փաստաթուղթը, որը խաղաղության պայմանագիր չէ, պետք է ներառեր հետևյալ կետերը՝
Ադրբեջանական զորքի լրիվ դուրսբերում Հայաստանի Հանրապետության ինքնիշխան տարածքներից։
Արցախի (Լեռնային Ղարաբաղի) հայերի անվտանգ, կոլեկտիվ և անվերապահ վերադարձի իրավունք հայրենիք՝ միջազգային անվտանգության երաշխիքներով։
Բաքվում կեղծ դատավարությունների առջև կանգնած բոլոր հայ պատանդների ազատ արձակում։
Սահմանային բոլոր շրջափակումների վերացում, որպեսզի Հայաստանը կարողանա ազատորեն առևտուր անել և օգտագործել տրանսպորտային ուղիները՝ ոչ միայն Ադրբեջանի համար հատուկ երթուղի։
Մշակութային ժառանգության պաշտպանություն Արցախում։
Այս միջանցքի բացումը միակողմանի զիջումներ է ներկայացնում Հայաստանի կողմից, մինչդեռ Արցախի հայերի իրավունքներին վերաբերող բազմաթիվ հարցեր թողնում է չլուծված, այն նաև բազմաթիվ մարտահրավերներ է նետում Հայաստանի ինքնիշխանությանը՝ առանց ներառելու իր տնտեսական շահերը պաշտպանելու միջոցներ։
Գերմանիայի Հայ Դատի հանձնախումբ
