Արժե մատնանշել փաստի խեղաթյուրման թեկուզ մեկ նմուշ Ն. Փաշինյանի խոսքից։
Ասում է՝ Մարտի 1-ին «իրականության զգացումը կորցրած» Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը նստեց տանը, եւ ինքն է, որ այնտեղ է եղել մինչեւ վերջ. «Ես այնտեղ էի մինչև վերջ, ես հրապարակից հեռացած վերջին մարդն եմ եղել, և որևէ մեկը հակառակը չի կարող ապացուցել»:
Հիշեցնենք թեկուզ միայն հայտնի լուսանկարը՝ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը մարտի 1-ի վաղ առավոտյան ծածկոցը ուսերին, միայնակ Ազատության հրապարակում՝ հրապարակվել է երեւի տասնյակ հազար անգամ՝ որպես ֆոտոփաստ այն բանի, որ նա Ազատության հրապարակում վերջինն էր։ Միայն դա արդեն փաստի արձանագրում է։ Նույնքան անգամ գրվել ու արձանագրվել է, որ նրան ոստիկանները բռնի ուժի գործադրությամբ են տարել իր առանձնատուն եւ ենթարկել տնային բանտարկության։ Փաստի արձանագրում է նաեւ այն, որ Ն. Փաշինյանը մարտի 1-ի — լույս 2-ի գիշերը անհետացավ. տարուց ավելի մնաց ընդհատակում։ Դա նույնպես փաստ է։ Ընդ որում, ինչպես այն ժամանակ, այնպես էլ հիմա, դա «փախչել» չպետք է համարել եւ այդ փաստի տակ հիմա էլ ոչ մի մեղադրական բան չպիտի դնել։
Իսկ մարտի 1-ին մինչեւ վերջ հրապարակում մնացած եւ բռնությամբ հեռացված ու տնային կալանքի ենթարկված Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը շարունակեց դժվարին պայքարը։ Չլիներ նրա ամենօրյա ջանադիր, տքնաջան, գրագետ ու հետեւողական քաղաքական աշխատանքը՝ զուգակցված նաեւ փողոցային պայքարով, հարյուրից ավելի քաղբանտարկյալները, այդ թվում նաեւ Ն. Փաշինյանը դեռ շատ տարիներ կմնային բանտերում։
Կարդացեք նաև
Աշոտ Սարգսյան
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Չորրորդ իշխանություն»-ում:
