Սկսենք ամենակարևոր հարցից՝ ինչո՞ւ մեր հասարակությունը չի հավատում «խաղաղությունն արդեն եկել է» նիկոլական թեզին։ Վստահաբար՝ պատճառն այն չէ, որ հասարակության մի մեծ հատված նրան համարում է պաթոլոգիկ ստախոս, ու հետևաբար՝ չի հավատում նրա ոչ մի խոսքին։ Պատճառն Ադրբեջանի պահանջներն ու սպառնալիքներն են։ Նրանք ամենաբարձր մակարդակով Հայաստանը համարում են ֆաշիստական պետություն, մեր տարածքը՝ «Արևմտյան Ադրբեջան», մեզ՝ հիվանդ հասարակություն, որին պետք է հարկադիր բուժման ենթարկել, և այլն։ Այլ կերպ ասած, մեր քաղաքական դաշտի և հասարակության՝ «Նիկոլի բերած խաղաղությանը» չհավատալն օբյեկտիվ պատճառներ ունի․ այն է՝ խաղաղության հիմնական խոչընդոտն Ադրբեջանի ագրեսիվ-առավելապաշտական դիրքորոշումն է։ Իսկ ահա ըստ Ադրբեջանի՝ խաղաղության հիմնական խոչընդոտը «հայկական ռևանշիզմն» է, պարզ ասած՝ Հայաստանում կապիտուլյացիայի հետ չհամակերպվողների առկայությունը։
Նիկոլ Փաշինյանն ԱԺ ամբիոնից հենց դա էր ասում՝ դիմելով ոչ միայն ընդդիմությանը, այլև ընդհանրապես բոլոր չհամակերպվողներին․ «ուզում եք՝ թռեք վերև, իջեք ցած, ձեր նպատակը խաղաղությունը քայքայելն է, ես դա թույլ չեմ տալու»։ Հասկացա՞ք։ Այդ մարդը բառացիորեն կրկնում է Ադրբեջանի պաշտոնական թեզերը, որովհետև Հայաստանի ընդդիմությանն ու հասարակության չհամակերպվող հատվածի՛ն է մեղադրում խաղաղությանը դեմ գնալու մեջ։ Փաստորեն՝ մեղավորը ոչ թե Ադրբեջանն է, այլ «խաղաղությունից հրաժարվող» մեր հասարակությունը։ Հասկանալի է, չէ՞, որ միայն հիվանդ հասարակությունը կհրաժարվի իրական խաղաղությունից, հետևաբար՝ Նիկոլ Փաշինյանը ԱԺ ամբիոնից փաստացի կրկնում է «հայ հասարակությունը հիվանդ է» ալիևյան թեզը։ ՔՊ-ականների բուռն ծափահարությունների և հորթային հրճվանքի ներքո։ Ու նաև սպառնում է «խաղաղությունը քայքայողներին», և դարձյալ՝ ճիշտ և ճիշտ Ալիևի պես։ Պարզապես վերջինս կապիտուլյացիայի հետ չհամակերպվողներին ոչ թե «խաղաղությունը քայքայողներ» է անվանում, այլ «ֆաշիստներ», «ռևանշիստներ» և այլն, ու սպառնում է ոչ թե ճնշումը բարձրացնելով, այլ «երկաթե բռունցքով»։ Մնացածը նույնն է։
Մարկ ՆՇԱՆՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Չորրորդ իշխանություն»-ում
