Հաճախ մտածում եմ՝ ո՞րն է այն սահմանը, որի վրա այս իշխանությունը կանգ կառնի եւ կդադարեցնի հասարակությանը բարոյալքելու, այլասերելու գործընթացը:
Առայժմ ես չեմ տեսնում այն «կարմիր գծերը», այն, թույլ տվեք ասել՝ սրբությունները, որոնց առաջ ՔՊ-ականները հետքայլ կկատարեն: Պատմությունը, եկեղեցին, ազգային խորհրդանիշները՝ այդ ամենն արդեն ոտնատակ է տրված: Փաշինյանական զանգվածն արդեն առել է քյաբաբի հոտը եւ պատրաստ է գլորվել եւս մի քանի աստիճանով: Հետեւաբար, շատ հնարավոր է, որ կլինի շարունակությունը:
Արդյոք բացառո՞ւմ եք, որ խորհրդարանական ՔՊ-ական մեծամասնությունը ԱԺ-ում հայտարարություն ընդունի, որով խստորեն դատապարտի հարեւան երկրների նկատմամբ ՀՀ-ի՝ նախկինում «ունեցած տարածքային հավակնությունները», եւ մասնավորապես 1988 թվականի «խորհրդային КГБ-ի կողմից հրահրված» շարժումը, «մի խումբ ծայրահեղականների կողմից Լեռնային Ղարաբաղի օկուպացիան», ինչպես նաեւ 1992-94 թվականներին հայերի կողմից կատարած պատերազմական հանցագործությունները:
ՔՊ-ական ԱԺ-ն կարող է նաեւ հորդորել իրավապահներին՝ «ադրբեջանական կողմին հանձնել բոլոր ռազմական հանցագործներին» (Փաշինյանական զանգվածի հնարավոր ռեակցիան. «Հա, բա ճիշտ են ասում՝ էդ մարդիկ 30 տարի երկիրը թալանել են):
Կարդացեք նաև
Բացառո՞ւմ եք արդյոք, որ ԿԳՄՍ-ն հանդես գա հետեւյալ շրջաբերականով. արգելել Կոմիտասի «Անտունի» երգը՝ որպես Իրական Հայաստանին չհամապատասխանող, ազգային տրավման բորբոքող, կորուստների վրա լացող եւ հարեւաններին նյարդայնացնող ստեղծագործություն: «Անտունին» փոխարինել «Թագավոր լինելուց լավ բան» երգով՝ անպայման ընդգծելով, որ «խոսքը եկեղեցու դեմ հերոսաբար պայքարող Պապ թագավորի մասին է»: Հատկապես շեշտել երգի «կեր-խմի, քեֆ արա շարունակ» տողերը՝ որպես ժողովրդի ստեղծած գաղափարախոսության առանցքային թեզ:
(«Գաղափարախոսության հեղինակ» փաշինյանական զանգվածի հնարավոր ռեակցիան. «Հա, ճիշտ են անում՝ 100 տարի լացեցինք՝ ի՞նչ խեր ունեցանք):
Այս ամենն իրականում մաքուր հակաուտոպիա չէ, զուտ երեւակայության արգասիք չէ: Հաշվի առնելով 7 տարում կատարած հրեշավոր քայլերը, «Իրական Հայաստանի» դրսեւորումները կարող են շատ ավելի ահավոր լինել:
Այսքանից հետո միայն մի հարց է բաց մնում՝ ինչպե՞ս է հնարավոր այս մոտեցումներով պետություն ունենալ:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
