Մերձավանի կրակոցները ազդարարեցին, որ մեր երկիրը անվտանգային լրջագույն խնդիրներ ունի նաեւ ներքին ճակատի վրա:
Եվ այս պայմաններում իզուր են ՔՊ-ականները, ինչպես սովորությունն է իրենց, կատարվածը «բացատրել» սովորութենականությամբ, այսինքն՝ «Նախկինների ժամանակ ամեն օր էր նման սպանություն կատարվում», այսինքն՝ մեղքը կրկին գցել նախորդների ու նախադեպերի վրա: Առանց անդրադառնալու, որ շարքային քաղաքացին կարող է, օրինակ, հարց տալ. «Իսկ դուք ինչո՞ւ եք եկել. նախորդներին կրկնելո՞ւ համար»:
Հասարակագիտության մեջ ընդունված է ծանր ճգնաժամերը բացատրել հանրային բարոյահոգեբանական վատթար վիճակով, որը երբ հասնում է կուլմինացիոն իր գծին՝ անպայման տեղի է ունենում պայթյուն:
Հետեւաբար, ՔՊ անդամներին ու նրանց առաջնորդին պետք է խորհուրդ տալ, որ փոխանակ հիշաչարությամբ զբաղվելու, քաղաքական հետապնդումներ կազմակերպելու, եկեղեցականներին հալածելու, Մայր աթոռը գրավել նկրտելու, կեղծ մեղադրանքներով դատական գործեր հարուցելու, ընդդիմադիր կամ ընդդիմախոս գործիչներին անիրավ բանտարգելության մատնելու, մարդկանց ինչքը բռնագրավելու, Արարատին «քար նետելու», մատղաշ սերնդին ազգային դաստիարակությունից զրկելու, ամեն օր ու ժամ ատելություն հրահրելու, չաքուջով եւ ասֆալտով սպառնալու, Արցախի հանձնումը պետականության հզորացում որակելու, պարտությունը՝ հաղթանակ եւ տարածքային զիջումները՝ որպես թշնամու իրավունք ներկայացնելու, եւ, վերջապես, ստախոսությունը ամենօրյա զբաղմունքի վերածելու ու, դրանցով իսկ, կոտրելու ժողովրդի դիմադրողականությունն ու կամքը, փորձեն վերահաստատել արդարությունն ու արդարադատությունը, աշխատեն ներքին համերաշխություն, սեր ու հարգանք, հայրենասիրություն, ազգասիրություն եւ, վերջապես, հայրենատիրություն քարոզելու եւ այդ ուղղությամբ տքնելու:
Կարդացեք նաև
Կրակոց ու զոհեր. կրկնությունը կկործանի մեզ, բոլորիս:
Հակոբ ԱՎԵՏԻՔՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Ազգ» շաբաթաթերթում
