Իլհամ Ալիեւը ժամանակ առ ժամանակ հայտարարություններ է անում, որոնք խիստ հակասության մեջ են մտնում «խաղաղությունը հաստատված լինելու» մասին հայաստանյան իշխանությունների՝ օրը 10 անգամ կրկնվող «հանգերգի» հետ: Ադրբեջանի նախագահն, իհարկե, հասկանում է, որ դրանով անհարմար վիճակի մեջ է դնում Փաշինյանին եւ նրա զինակիցներին, իսկ ինքը՝ Ալիեւը, մեծապես շահագրգռված է ՔՊ-ական իշխանության վերարտադրության մեջ: Հապա ինչո՞ւ է նա հարվածի տակ դնում իր այստեղի բարեկամներին:
Այդ հարցի պատասխանը գտնելու համար պետք է մի փոքր հետ գնալ: Երբ 2019 թվականին Փաշինյանը մերժեց ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի առաջարկը եւ սկսեց խոսել այն մասին, թե ամեն ինչ սկսում է «զրոյական կետից» եւ «ինչ ուզում բանակցում է», Ալիեւը հասկացավ, որ ի դեմս Փաշինյանի, գործ ունի անփորձ, անհամաչափորեն ամբիցիոզ արկածախնդրի հետ ու, հետեւաբար, եկել է հարցը ռազմական ճանապարհով լուծելու ժամանակը:
Բայց Արցախի հարցը Թուրքիայի եւ Ադրբեջանի ծրագրերի մի մասն է, մի փուլն է միայն: Ծրագիրը շատ ավելի ընդարձակ է եւ նպատակ ունի այս տարածաշրջանում հայկական պետականության վերացումը: Պարզ է, որ դրա համար նախատեսված են տարիներ, գուցե՝ տասնամյակներ, եւ, Փաշինյանը, իր վերը նշված հատկությունների պատճառով, առավելագույնս նպաստելու է այդ ծրագրի հաջորդ փուլերի, հաջորդ հանգրվանների իրականացմանը եւ ոչ թե վերջնական կատարմանը:
Սակայն, երբ խոսքը ռազմավարական նպատակների մասին է, հնարավոր չէ, որ դրանք ամբողջությամբ գաղտնի պահվեն՝ հակառակ դեպքում ո՛չ սեփական քաղաքացիները, ոչ էլ արտասահմանցի գործընկերները քեզ լուրջ չեն ընդունի: Բնականաբար, Ալիեւը ուղիղ չի ասի՝ «մեր նպատակը հայկական պետության լուծարումն է եւ այդ տարածքը Մեծ Թուրանի մեջ ընդգրկելը»: Դա գուցե իր սերնդի խնդիրը չի:
Կարդացեք նաև
Դրա համար էլ նա խոսում է «միջանկյալ քայլերի» մասին, որոնք իրագործելու են մոտակա տարիների ընթացքում՝ «միջանցք», 300 հազար ադրբեջանցու «վերադարձ», «անկլավներ» եւ այլն: Դատելով ՀՀ ներկայիս իշխանությունների արձագանքից՝ այդ քայլերի հանդեպ նրանց վերաբերմունքը միանգամայն դրական է:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
