Ես գրում եմ այս տողերը այն համոզմամբ, որ ոչ մի իրավիճակ չի կարող կտրել մարդու կապը իր ճանապարհի, իր արմատների ու իր նպատակի հետ։ Մարդը կորցնում է ուժը միայն այն ժամանակ, երբ հրաժարվում է ինքն իրենից։ Իսկ ես հրաժարվելու ոչինչ չունեմ։ Իմ հավատը, իմ ուղին, իմ սկզբունքները ձևավորվել են տարիներով, փորձություններով ու մարդկանց հանդեպ պատասխանատվությամբ, որից երբեք չեմ խուսափել։
Օրերը գալիս ու անցնում են, բայց յուրաքանչյուր օրը ինձ նոր բան է հիշեցնում. պայքարն արտաքին դաշտում չէ միայն։ Ամենակարևոր պայքարը մարդու ներսում է՝ իր համոզմունքի, իր ազնվության, իր սկզբունքի հետ։ Եվ ես այդ ներքին պայքարը հաղթում եմ ամեն փաստարկով, ամեն մտքով, ամեն գրած տողով։ Մարդու ամրությունն այդպես է կառուցվում՝ ոչ բարձրաձայն հայտարարություններով, այլ խաղաղ, բայց անսասան համոզմունքով, որ ճիշտ ճանապարհը չի փոխվում իրավիճակով։
Ես շարունակում եմ մտածել այն մարդկանց մասին, ովքեր դրսում ապրում են հավատի ու սպասման զգացումով։ Ես տեսնում եմ նրանց աչքերը՝ թեկուզ հեռվից։ Տեսնում եմ այն վստահությունը, որ չունի դիմակ, չունի կեղծ հավելումներ։ Դա այն վստահությունն է, որը պահում է մարդուն կենսունակ, նույնիսկ երբ փորձությունները կուտակվում են։ Եվ հենց այդ հավատքն է, որ օր օրի ավելի անխորտակելի է դարձնում իմ ճանապարհը։
Կյանքում գալիս են պահեր, երբ մարդը պետք է պարզապես կանգնի ուղղաձիգ, նույնիսկ երբ չկա ոչ ոք, որ տեսնի դա։ Ուղիղ կանգնելը նախևառաջ ներսի գործողություն է։ Իսկ ես եկել եմ մինչև այստեղ ոչ թե ընկնելու, այլ ցույց տալու, որ սկզբունք ունեցող մարդը անսասան է մնում ամեն տեղ։
Կարդացեք նաև
Ես գրում եմ որպես մարդ, ով գիտի իր արժեքը։ Որպես մեկը, ում ձայնը չի կարող ճնշվել, որովհետև այդ ձայնը ծնված է ոչ թե հանդուրժողականությունից, այլ պատասխանատվությունից։ Մարդը արժանապատիվ է այնքան ժամանակ, քանի դեռ մնում է հավատարիմ իր ներքին օրենքին, իր մարդույն համարձակությանը։
Եվ եթե այսօր իմ բառերն են դառնում իմ քայլերը, ապա դրանք ինձ տանում են միակ ուղղությամբ՝ դեպի արդարություն։ Արդարությունը երբեք չի գալիս արագ, բայց այն միշտ գալիս է։ Իսկ ես համբերատար եմ, պատրաստ եմ և առավել քան երբևէ՝ վճռական։
Ես մնալու եմ այս նույն ուղու վրա՝ մինչև վերջին շունչս։ Որովհետև մարդը ուժեղ է այնքանով, ինչքանով ինքը թույլ չի տալիս իրեն հեռանալ իր ճշմարտությունից։
Աստծով։
Դավիթ ՀԱՄԲԱՐՁՈՒՄՅԱՆ
2025 թ. Նուբարաշեն ՔԿ
