Ժամանակակից աշխարհում քաղաքական պայքարը մեծ մասամբ տեղափոխվել է սոցցանցերի դաշտ: Քաղաքական գործիչները, հատկապես՝ իշխանավորները, կա՛մ անձամբ, կա՛մ իրենց տրամադրության տակ եղած աշխատակազմի միջոցով հետեւում են, թե ով որ հարթակում ինչ է ասել կամ գրել իրենց մասին, եւ իրենց պատկերացումներին համապատասխան՝ արձագանքում են այդ հրապարակումներին:
Այստեղ հնարավոր է մի քանի տարբերակ: Կարծր ավտորիտար երկրներում՝ Ռուսաստան, Չինաստան եւ այլն, իշխանությունը հարցին արմատական լուծում է տալիս՝ պարզապես արգելում է սոցիալական հարթակները՝ հասկանալով, որ ոչ բոլորը կցանկանան դրանք ամեն անգամ շրջանցել VPN-ի նման գործիքներով:
Այն ավտոկրատիաներում, որոնք ժողովրդավարության «ձեւեր են թափում», նման կտրուկ քայլերի չեն դիմում: Ամենափափուկ, «թավշյա» ձեւն է՝ օգտագործել սոցցանցերի ալգորիթմները, մեծացնել սեփական կոնտենտի սփռվածությունը եւ նվազեցնել «ընդդիմադիր» բովանդակության տարածումը: Որքան գիտեմ՝ Հայաստանի իշխանությունն էլ է այդ ուղղությամբ մեծածավալ աշխատանք տանում:
Բայց Հայաստանի դեպքում դա, իհարկե, բավարար չէ. կան նաեւ փոխազդեցության այլ միջոցներ, օրինակ, անհաճո հեղինակների վրա «քսի տալ» «ֆեյքերի ֆաբրիկայի» ուժերը: Բացի այդ, ՔՊ-ականները «միջոցներ են ձեռնարկում» իրենց ենթարկվող ռեպրեսիվ ապարատի օգնությամբ (դատարանները, ցավոք սրտի, մտնում են այդ ապարատի մեջ): Դիմում են դատարան՝ լրատվամիջոցի համար նյութական խնդիրներ ստեղծելու նպատակով, կամ էլ՝ պարզապես ԱԱԾ ջոկատ են ուղարկում՝ «ասֆալտին փռելու» հրահանգով: Ընդ որում՝ դատի տալը բարձրացել է ամենաբարձր՝ վարչապետի մակարդակի, ինչը Հայաստանի նախորդ պատմության մեջ երբեք չի եղել: Նման քայլերը ոչ միայն ավտորիտար ռեժիմի, այլեւ անձնական մանրախնդրության դրսեւորում են:
Կարդացեք նաև
…Ինձ էլ են ասում, որ զբաղվեմ իմ մասին կարծիքների «մոնիտորինգով», եւ երբեմն նաեւ ինձ փոխանցում են, թե՝ այսինչը քո մասին այնինչ բանն է ասել: Ես ոչ միայն չեմ զբաղվում այդ մշտադիտարկմամբ ու, բնականաբար, չեմ արձագանքում, այլեւ «փոխանցածը» չեմ կարդում: Նախ՝ ես դրա ժամանակը չունեմ: Երկրորդ՝ ես դա հիմա չեմ կարեւորում: Բացատրեմ, թե ինչու: 2020-ի նոյեմբերի 9-ին մեզ հետ աղետ է պատահել, իսկ դրանից հետո այդ աղետի մեղավորը շարունակում է մեզ իշխել, ինչը առանձին, շատ մեծ ողբերգություն է: Ավելի վատ բան մեզ հետ չի կարող պատահել: Դրա հետ համեմատ այն, որ ինչ-որ մեկը, կամ 3 միլիոն կամ 10 միլիարդ մարդ ինձ չի սիրում, մի աննշան մանրուք է:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
