Այն, ինչ Փաշինյանն անում է Հայ առաքելական եկեղեցու հետ, ինձ մեծ ցավ է պատճառում: Եթե Վեհափառ Հայրապետը ստիպված լինի 1700-ամյա կառույցը հանձնել այս իշխանությանը, ես եւ իմ նման շատերը չենք կարողանա Հայաստանում այցելել որեւէ եկեղեցի, որը ենթարկվում է նիկոլական կաթողիկոսին: Իսկ որ այդպիսին լինելու հավակնորդներ կան, ցույց է տալիս մեր եպիսկոպոսների վարքը (որն ինձ համար անսպասելի էր): Եկեղեցու պառակտումն իր պատմական հետեւանքներով նույնպիսի աղետ կլինի, ինչպիսին է Արցախի կորուստը:
Չեմ ցանկանում դավադրապաշտության գիրկն ընկնել, բայց գուցե համաձայնեմ Հարութ Սասունյանի հետ, որ եկեղեցու դեմ «օպերացիայի» համար մեր կառավարությունը (հարկատուներիս գրպանից, բնականաբար) վճարում է ամերիկյան համապատասխան ընկերությանը: Տեղեկատվական հոսքերը եւ մանավանդ «արտահոսքերը» կառավարվում են քաղաքական տեխնոլոգիաների պրոֆեսիոնալների կողմից:
Իհարկե, ոչ մի տեխնոլոգիա չէր կարողանա նպաստել, որ Հայաստանը շարունակի իր գահավիժումը, եթե մեր հասարակությունը գոնե մի փոքր իմունիտետ ունենար ամեն ինչը պղծելու դեմ: Բայց իմունիտետ գոյություն չունի՝ ինչպես մարսել ենք Արցախի կորուստը, այնպես էլ մարսելու ենք եկեղեցու պառակտումը: Այսպես որ շարունակվի, կմարսենք նաեւ Փաշինյանի վերարտադրությունը:
Եվ այստեղ կրկին կցանկանայի խոսել ընդդիմադիր բոլոր գործիչների պատասխանատվության մասին: Այս, չափազանց վտանգավոր, իրավիճակում նրանց պատասխանատվությունը կրկնապատկվում է: Բնական է, որ չի կարող լինել «մեկ միասնական ընդդիմություն»՝ դա անհեթեթություն է: Բայց կարող է լինել ինչ-որ մի, պայմանականորեն ասած, «կլոր սեղան», որի ժամանակ իշխանափոխություն իրապես ցանկացող քաղաքական բոլոր ուժերը կարող են պայմանավորվել տարրական բաների մասին:
Կարդացեք նաև
1/ Իրար քննադատել կոռեկտության սահմաններում, իրար չհայհոյել, չվարկաբեկել:
2/ Միասնական դիրքորոշում մշակել «անկլավների», ադրբեջանցիների՝ ՀՀ «վերադարձի», Հայ առաքելական եկեղեցին պառակտելու իշխանության փորձերի, քաղբանտարկյալների, ՀԷՑ-ի եւ այլ՝ իմ կարծիքով, ոչ վիճահարույց հարցերի վերաբերյալ:
Եթե ընդդիմադիրները սկսեն ասել՝ «ես չեմ նստի սրա կողքին կամ նրա կողքին», ուրեմն նրանք իրականում իշխանափոխություն չեն ուզում:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
