ԵԱՀԿ Մինսկի խումբը լուծարվեց՝ չնայած ընդամենը մի քանի ամիս առաջ իշխանությունն ասում էր, որ դա տեղի կունենա միայն այն ժամանակ, երբ կստորագրվի «Խաղաղության համաձայնագիրը»: Բայց այս հարցում նույնպես Փաշինյանը, մեղմ ասած, «խոնարհվեց» Ալիեւի առջեւ, եւ վերջինս ստացավ եւս մի «ապացույց», որ «Ղարաբաղյան հարց այլեւս գոյություն չունի»: Պարզ է, որ այդ խումբը գոյություն ուներ միայն թղթի վրա, բայց Ալիեւը, արեւելյան ոճի բռնապետ լինելով, ուշադիր է խորհրդանիշների նկատմամբ: Հայաստանի սահմանադրության մեջ Անկախության հռչակագրի գոյությունն էլ, բովանդակային առումով, Ադրբեջանին ոչինչ չի տալիս: Սակայն այդ պահանջն Ալիեւը դնում է՝ դարձյալ ստիպելու համար, որ Հայաստանի պարտված ղեկավարն իր առջեւ «խոնարհվի»:
Ալիեւի պահանջների մի մասը բովանդակային են, օրինակ, «անկլավներն» ու «ադրբեջանցիների վերադարձը», մի մասն էլ՝ «խորհրդանշական»՝ հատուկ ուղղված պարտվողին նվաստացնելուն: Օրինակ՝ «հանձնեք մեզ պատերազմի հանցագործներ Ռոբերտ Քոչարյանին եւ Սերժ Սարգսյանին»: Փաշինյանն, իհարկե, մեծ հաճույքով կհանձներ. նրան ձեռնտու է, որ Ռուբեն Վարդանյանն ու մնացած արցախյան ղեկավարները Բաքվի բանտերում են, ինչո՞ւ այդ ձեւով չազատվել նաեւ այլ մրցակիցներից: Բայց այդ «խոնարհումը», որը հրճվանքով կընդունվի ՔՊ-ական «ժողովրդի» կողմից, կարող է մնացած հայերի մոտ բացասական վերաբերմունք առաջացնել: Այդ իսկ պատճառով նման քայլն այս պահին հավանական չեմ համարում:
Եթե մի տեղ «խորը խոնարհվում» ես, ապա մեկ այլ տեղ պետք է «խոնարհեցնես»: Օրինակ՝ թուլամորթ, կոմֆորմիստ, կոմպրոմատներից վախեցած եպիսկոպոսներին: Կա, իհարկե, այստեղ քաղաքական հաշվարկ կաթողիկոսի դեմ պայքարում, բայց բարձրաստիճան հոգեւորականների նվաստացումը նաեւ առանձին հոգեբանական հաճույք է Փաշինյանի համար: Ինչպես հաճույք էր փաստաբանին կամ պոդքաստի տղաներին ԱԱԾ-ականների կողմից «ասֆալտին փռելը» եւ «պատերով տալը»: Դա յուրահատուկ հոգեբանական փոխհատուցում է, կամ, ինչպես նշում է գերմանացի հոգեբան Էրիխ Ֆրոմը, ավտորիտար բնավորության սադո-մազոխիստական սինդրոմ:
Այդ հոգեկան շեղման մասին՝ վաղվա վերլուծության մեջ:
Կարդացեք նաև
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
