Երբ անցած տարվա աշնանը մեր վարչապետը եւ կառավարությունը պնդում էին, թե ռուսաստանյան ճգնաժամը որեւէ ձեւով չի ազդի մեր տնտեսության վրա, դիլետանտներից շատերը, այդ թվում մեր թերթը, զարմանում էր՝ ինչպե՞ս է դա հնարավոր, ինչպե՞ս կարող է պատահել, որ մեր ռազմավարական գործընկերը, մեր ապրանքների հիմնական շուկան սնանկանա 10 անգամ, եւ դա մեր տնտեսության վրա որեւէ ձեւով չազդի: Ոչինչ, ասում էին արհեստավարժները, մենք կայուն ենք մեր լեռների պես, ռուսական «դեֆոլտը», հողմերի պես, կկորչի վայրագ:
Ավելին՝ հայտարարվում էր, որ այս տարվա հունվարին մենք հինգ տոկոսից ավելի տնտեսական աճ ունենք, փետրվարին՝ չորսից ավելի, իսկ մարտին ընդհանրապես դեֆլյացիա է տեղի ունեցել՝ այսինքն մեր դրամն այնպես է ամրացել, որ «քացու տակ է» գցել դոլարին: Այդ չափազանց լավատեսական տվյալներով մոտեցանք խորհրդարանական ընտրություններին, որոնցից հետո կազմվեց նոր կառավարություն: Եվ հանկարծ… առ քեզ. խորհրդարանում վարչապետը հայտարարում է, որ բյուջեի ճեղքվածքը 20 մլրդ դրամ է, այնուհետեւ խմբագիրների հետ հանդիպման ժամանակ հրապարակում է 60 միլիարդ թիվը: Ուրեմն, նախկինում հրապարակված փայլուն ցուցանիշները սո՞ւտ էին: Եվ վաղը, եթե կառավարությունը սկսի ինչ-որ տոկոսների աճ ցույց տալ, դա նույնպե՞ս սուտ կլինի:
Ի վերջո, եկեք մի երկու րոպե էլ մտածենք «դրամի կայունություն» մեր կախարդական բանաձեւումի մասին: Իհարկե, հնարավոր է, որ Հայաստանի բնակավայրերից մեկում, ասենք, Ապարանում «ֆանտիկներ» տպվեն եւ դրանք հայտարարվեն «Ապարանի ազգային տարադրամ», որոնցով կարելի կլինի Ապարանում հաց ու մածուն առնել: Բայց եթե Ապարանից դուրս այդ «ֆանտիկները» որեւէ տեղ Հայաստանում դրամի չեն փոխանակվում, ապա այդ ապարանյան տարադրամի «կայունությունը», բառիս բուն իմաստով, ոչ մի կոպեկ չարժի:
Մի՞թե ես դա պիտի բացատրեմ լուրջ տնտեսագիտական դպրոց անցած արհեստավարժներին: Մի՞թե հասկանալի չէ, որ եթե այսպես շարունակենք, մյուս տարի մեր արտաքին պարտքն իսկապես անցնելու է մեկ միլիարդ դոլարից, իսկ 2001 թվին, որոշ փորձագետների կանխատեսումներով, 1 մլրդ 100 մլն դրամից: Գրածս տպագիր խոսք է, եւ երկու տարի հետո բոլորս, Աստծո կամոք, ողջ ու առողջ կլինենք եւ այդ կանխատեսումն էլ կկարողանանք ստուգել:
Կարդացեք նաև
ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
