Լուսահոգի տատիկիս խոսքն էր՝ յարեն տիրոջն է ցավ տալիս: Պատերազմից հետո միայն ընկալեցի ժողովրդի ծոցից դուրս եկած ասացվածքի փիլիսոփայությունը: Ինչքան էլ քննադատենք Փաշինյանին, անգամ կարողանանք հասնել նրան, որ երփներանգ տոնախմբությամբ տղաների հիշատակը չհարգեն, միեւնույնն է, հաջորդ իսկ վայրկյանին հասարակության ճնշող մեծամասնությունը շարունակելու է ապրել այնպես, ինչպես մինչեւ Փաշինյանի հայտարարությունն էր ապրում:
Մահաբեր ու սահմռկեցուցիչ պատերազմից հետո, ցավոք, հասարակությունը չապրեց ու շարունակում է չապրել բոլորս մեկն ենք սկզբունքով: Ողբն ու սուգը, այո, հավերժ լինել չի կարող, բայց ինքս այն համոզմանն եմ, որ համընդհանուր արհավիրքից հետո որոշակի դադար էր պետք առնել, հասկանալ՝ ինչ կորցրեցինք ու զուսպ, անբռնազբոս առօրյայով ապրեինք: Ուրախությունն ու ծիծաղը, երգն ու պարը մեր վշտին համահունչ պետք է լինեին:
Հայաստանի Հանրապետության 30-ամյակն, անխոս, պետք է արժեւորել, ու դա կարող է լինել համեստ միջոցառումների, դասական համերգների կամ ռազմական շքերթների միջոցով: Բայց անտեսելով 5 հազարի հասնող ընտանիքների վիշտը՝ ուրախ սրտով ուռա գոռալը, կներեք, բայց հիշողություն չունենալու ու անասունից չջոկվելու մասին է խոսում:
Սևակ ՎԱՐԴՈՒՄՅԱՆ
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Ազգ» թերթի այս համարում
