Նա համարձակ էր, նախանձախնդիր, եռանդուն, ուղղամիտ, ստեղծագործ, համառամիտ, կարեկից, շնորհալի, նախաձեռնող, ամեն ինչ՝ բացի անտարբերից։
Կրթությամբ ռեժիսոր Գեորգի Վանյանը աբսուրդիստական ներկայացում էր բեմադրում, մանկավարժ էր, մշակութային թերթի հիմնադիր էր, առաջնեկին՝ Արփիին բանաստեղծություններ էր ձոնում, թե բիզնես հիմնադրում, ամեն ինչ անում էր հախուռն, էներգիայով, նպատակասլաց։
Չավարտված պատերազմը փոխեց բոլորիս կյանքը։
Պետք էր մի բան անել՝ որ չկրկնվի։ Այն ժամանակ ամեն օր չէին խոսում պատերազմի 6000 զոհի մասին, գաղտնիք էր համարվում, կամ՝ չէր խրախուսվում։ Բայց կային զոհերի մայրերը, և պետք էր տեսնել Գեորգիի խոնարհումն ու ապրումակցումը՝ զոհվածի քարացած մորը։
Կարդացեք նաև
Գեորգիի հասարակական գործունեությունը, մեղմ ասած՝ չէր խրախուսվում։ Չէր ընկալվում։
- Գեորգի ջան, ախր դու դուրս ես եկել երեք միլիոնի դեմ։ Ոնց ես էդ ռիսկին գնում։
- Ով ասաց երեք միլիոն- չէր հանձնվում։
- Լավ, եթե դու համոզես, որ քո գործով կարող ես բռնել դիպուկահարի ձեռքը և մեկ կյանք փրկել, կմիանամ ձեզ։
Պատերազմը կրկնվեց․ չկային մերձեցման հատման կետերը, գուցեև չկար փրկության ճանապարհ, որպեսզի չկատարվեր անխուսափելին։
Համառ ու չհանձնվող Գեորգի Վանյանը գուցեև շարունակում էր հավատալ ու փորձեր անել, բայց մնացյալը լռություն է։
Գայանե ՄԿՐՏՉՅԱՆ
