Ջալալ Հարությունյանի դատական գործով վերաքննիչ դատարանին ուղղված, 44-օրյա պատերազմում հանուն հայրենիքի նահատակված Հայկ Մելիքյանի մոր՝ Նաիրա Մելիքյանի ելույթը:
Հարգարժան դատարան, ձեր թույլտվությամբ կներկայացնեմ իմ կարծիքը ի պատասխան պաշտպանական կողմի արված հայտարարությունների: Կարող է մի փոքր երկար թվալ, բայց կանխավ հայցում եմ ձեր ներողամտությունը: Թույլ տվեք ներկայացնել: Շնորհակալություն:
Թե ինչ դժոխքի միջով են անցել մեր տղաները, գիտենք մենք և ականատեսներն, ովքեր հրաշքով են փրկվել: Իրարամերժ ու շփոթեցնող հրամանների հետևանքով ունենք 20 զոհ և 1 անհետ կորած:
Դիվիզիոնի շտաբի պետ Գևորգ Գևորգյանը կալանավորված է պաշտոնեական անգործության, դիվիզիոնի ինքնապաշտպանությունը չկազմակերպելու և խայտառակ փախուստի դիմելու համար: Նրա մասով 4 տարի ձգվող դատավարությունն ընթացքի մեջ է:
Կարդացեք նաև
Ձեր այն հարցին թե ինչու այլ քրեական գործեր չենք հարուցել, կասեմ, որ մեր կարծիքով, թույլ տված մի շարք սխալներ Ջալալ Հարությունյանի փոխանցած հրամանի հետևանքն են միայն:
Վերադառնամ այս դատական գործին:
Իր բոլոր ելույթներում Ջալալ Հարությունյանը մեղադրում է բոլորին, բացի իրենից, թեև, այս գործի շրջանակներում քննվում է հենց իր հրամանի հետևանքը: Այնպիսի տպավորություն է, որ մենք դատում ենք Հայկ Թովմասյանին, Նորայր Հայրապետյանին կամ Գենադի Բաղդասարյանին: Այնինչ նշված անձինք ընդամենը կատարել են Ջալալի հրամանը:
Ջալալ Հարությունյանի նախկին պաշտպանները և այս պաշտպանը շարունակաբար առաջնորդվում են պայմանական հարցադրումներով, եթե այս, եթե այն, անվերջ եթե-ներ: Նրանք նաև հայտարարեցին, որ պատերազմական իրավիճակներում միշտ էլ զոհեր լինում են: Պարոն Ապրեսյանը հայտարարեց թե բա Ջալալը մեղավո՞ր է, որ չի զոհվել: Արսեն Սարդարյանն ավելի հեռուն գնաց, և Գորիսի դատարանում հայտարարեց, թե բա պատերազմի ժամանակ մեկին պիտի՞ նշանակեին ՊԲ հրամանատար, որ հետո բոլորը նրան մեղադրեին: Խայտառակ, անպատասխանատու, մանիպուլյատիվ հայտարարություններ:
Բայց ես պետք է նորից հարց տամ Ջալալ Հարությունյանին. Պատերազմական գործողությունների բնականոն ընթացքի, ԱԹՍ֊ների հարվածի, թշնամու ուժային գերազանցության, այլ պետությունների վարձկանների ներգրավվման, և այլնի հետևանքով են զոհվել մեր տղաները, թե՞ ապիկար կառավարման և սխալ հրամանի:
Ձեր ելույթների գերակշիռ մասը կանոնադրության տառի մասին է․
Իսկ այդ նույն կանոնադրությամբ զորքը չպե՞տք է ունենար ջուր, սնունդ, հերթափոխ, տեխնիկական աջակցություն, ներկ, գնդացիր, և այլն, 3 շաբաթում 6 տեղակայման վայր են փոխել մեր տղաները, առաջադրանքները կատարելուն զուգահեռ, հազարավոր արկեր են բեռնել ու բեռնաթափել ձեռքով, շելեր են փորել, կռվել են առանց հերթափոխի, առանց քնի, երբեմն առանց սննդի ու ջրի, կատարել են իրենց պարտականությունները, մի պահ պատկերացրեք թե դա ինչ է: Ձեր այս և նախորդ պաշտպանները փորձում են իրական պատերազմական իրավիճակը ներկայացնել գեղեցիկ գեղարվեստական ֆիլմի ձևով, բայց մեկ ժամ անգամ չէին կարող դիմանալ մեր տղերքի ապրած դժոխքում:
Պետք է ցիտեմ ձեզ պաշտպանող Աշոտ Ղուլյանի Գորիսի դատարանում տրված ցուցմունքից:
Խրամատներ փորելու մասին. «Մի տրակտոր ուղարկեցի, վարորդը փախավ, երկրորդին ուղարկեցի, երկրորդն էլ փախավ»: Սա առերևույթ հաղորդում է դասալքության փաստով: Պատկերացնում եք ինչ խայտառակ վիճակ է տիրել ճակատում, ժողովրդական խոսքով ասաց, շունը տիրոջը չի ճանաչել: Եվ հարց, դուք և ձեր ենթակաները ի՞նչ եք արել, որ ապահովեք տրակտորները կամ պատժեք փախուստի դիմած վարորդներին, ոչինչ: Ինչու՞ չեք ապահովել տեխնիկական աջակցությունը: Շարունակ ցիտում եք կանոնադրությունը, միայն ձեր օգտին, փաստորեն, մերոնք եթե խրամատ չեն ունեցել դա ևս եղել է ձեր ապիկար կառավարման և փախուստի դիմածների անպատժելիության հետևանքով:
Կրկին Աշոտ Ղուլյանի խոսքից գնդացիրների ու զենքի մասին. «Ամեն տեղ թափված էր մեր փախուստի դիմած զորքերի թողած զենքն ու զինամթերքը: Ցորի հրամ կազմը պետք է իր ուժերով դաշտերից զենք հավաքեր ու պաշտպանվեր»:
Էլ ինչ պիտի անեին մեր տղաները: Համ տրակտորի գործը, համ հետևակի համ հրետանու համ շտաբի, համ ռացիաների համար մարտկոցներ հայթհայթեին, համ ներկ, համ չոլերից գնդացրեր հավաքեին, անձևրաջուր խմեին, ու այսպես շարունակ:
Այդ նույն Աշոտ Ղուլյանն ասում էր, որ մի հատ կրակում էիր թշնամին փախնում էր, բա էդ դեպքում ինչու՞ էր ամեն տեղ թափված փախուստի դիմող յուրային զորքերի թողած զենք զինամթերքը: Բա ինչու՞ պարտվեցինք: Նա ասում էր նաև, թե իրենք Ցորի դիվիզիոնի վրա հարձակված խմբից ավելի մեծ խմբերի են դիմակայել, բայց երբ նրան խնդրեցին նշել կոնկրետ թվաքանակ, գիտե՞ք ինչ ասաց. «Չեմ կարող թիվ նշել, քանի որ մութ էր»: Նա նաև հայտարարում էր, թե բոլորին ինք է փրկել, իսկ երբ հարցրին անձա՞մբ, ասաց «չէ վարորդիս եմ ուղարկել», նա Նորայր Հայրապետյանին կրակային աջակցություն էր խոստացել, բայց ոչինչ չի արել: Նա հայտարարում էր, թե անձամբ գնացել է իմ որդու ու մյուս տղաների մարմինները դուրս բերելու, բայց ավաղ, հերթական սուտը: Գործը Ջրաշխարհի մոտ ժողով անելուց ու տներով գնալուց այն կողմ չի հասել: Իսկ վիրավորները, ներառյալ իմ տղան, հավանաբար մինչև վերջ օգնության են սպասել: Կարող եմ շարունակել ցիտել Աշոտ Ղուլյանին, բայց կարճ կասեմ. «Քաջ Նազար» կամ «Սուտլիկ Որսկան» հեքիաթները շատ արդիական են: Հրաման չկատարողներն ու փախուստի դիմողները ողջ են ու ազատության մեջ, հրաման կատարողներն ու իրենց կյաքը զոհաբերածները Ջալալի ու դասալիքների մեղադրանքի աթոռին:
Վերադառնամ Ջալալ Հարությունյանի այդքան շատ սիրված կանոնադրությանը. Չպետք է ՊԲ հրամանատարը լսեր հետախուզության պետին, ով ասում էր, որ չգիտի յուրային զորք է թե ոչ: Եվ խիստ տարօրինակ է չէ՞, անգամ հետախուզության պետն է ասում, որ չգրի, իսկ այս մարդը շարունակում է պնդել թե յուրային են, կամ հնարավոր է յուրային են, էական չէ, թեև կարող էր ընդամենն ասել, չգիտեմ, տեղում կողմնորոշվեք:
Ո՞ր կանոնադրությամբ էր հրետանին հայտնվել առաջնագծից էլ առաջ:
Ասում եք դիվիզիոնի հրամ կազմն է մեղավոր, որ նրանք կարող էին ինքնուրույն որոշում կայացնել: Դուք նրանց թույլ չեք տվել ինքնուրույն որոշում կայացնել: Այդ նույն հրամ կազմը, իր որոշմամբ, դեպքից 1 օր առաջ դիվիզիոնը Ջրաշխարհի տարածք էր ետ քաշել, բացատրելով դա նրանով, որ իրենց տեղակայման վայրը բացահայտված է, 3-րդ մարտկոցը շարքից դուրս է բերված, և այլևս վտանգավոր է այնտեղ գտնվելը, և որ այդ կետից ևս իրենք կարող են շատ հանգիստ խոցել իրենց առաջադրված թիրախները:
Ինչո՞ւ էք ստիպել, որ դիվիզիոնը առաջ գնա․ Սպառնալիքներով, հայհոյանքներով, ծաղրելով: Շատ ներողություն, «Քաքել եք տակներդ» արտահայտությամբ: Կասե՞ք Գենա Բաղդասարյանն է ստիպել: Նա այնպիսի սպա է, որ առանց ձեր հրամանի նման քայլի չէր գնա:
Ասում եք, դուք չեք ասել, որ 2-րդ անգամ գնան Ջուվարլու: Բա ու՞ր գնային, եթե դա միակ շատ թե քիչ կահավորված ու դիվիզիոնի կողմից դիտարկված դիրքն էր մոտակայքում: Ու՞ր գնային:
Պարտավոր չէր ՊԲ հրամանատարը, չմիջամտել, հատկապես եթե շտաբը չէր տիրապետում իրավիճակին, երբ առաջնագիծը ճեղքված էր, երբ Հադրութն անցել էր թշնամուն, երբ բազմաթիվ դիվերսիոն խմբեր էին ներթափանցել այդ ուղղությամբ, պարտավոր չէր ՊԲ հրամանատարը դրսևորել զգուշություն, քանի որ գործ ուներ մարդկային կյանքերի հետ: Դուք ինքներդ հայտարարեցիք այստեղ, որ 70 կմ հեռու եք եղել, բունկերում ի՞նչ իմանայիք յուրային են թե՞ ոչ: Բա ինչու՞ չէիք հենց այդ պահին ասում, ինձ մի հարցրեք, ես չեմ տիրապետում իրավիճակին, հակառակը, մոտեցել եք քարտեզին, մեկի տեղը երկու անգամ, քննարկումներ կազմակերպել, արտահայտություններ արել, հրահանգներ փոխանցել: Իսկ պետք էր միայն մեկ հրահանգ. «Կողմնորոշվեք ըստ իրավիճակի», և մեր տղանեը ողջ կմնային:
Ձեր կողմից իջեցված հրամանների մասին:
Ո՞ւմ էին պետք ձեր հրամանները, եթե դրանք պատշաճ կերպով չէին հասցվում զորքին կամ դրանց կատարումը չէր վերահսկվում: Այնպիսի տպավորություն է, որ դուք պարզապես փաստաթղթեր եք գեներացրել, ձեզ համար ալիբի ստեղծելու համար:
Ցորի հրետանային դիվիզիոնի 18-րդ դիվիզիայի ենթակայության տակ անցնելու պահը այդ շարքից է: Այդպես էլ չհասկացանք մինչ օրս, ում էր ենթարկվում հրետանային դիվիզիոնը․ եթե 18-րդ դիվիզիային, ապա ինչու էիք դուք, Գենա Բաղդասարյանը և խորացված հրամատարական կետը շարունակում հրամաններ իջեցնել դիվիզիոնին:
Նույնը կասեմ թիրախների մասին: Գենան Արմենիա հյուրանոցում ծնողների հետ հանդիպման ժամանակ ասում էր, որ դիվիզիոնին ստիպել են առաջ գնալ, քանի որ որոշ թիրախներ, օրինակ Դորդ Չինարը, Ջրաշխարհից հնարավոր չէր խոցել: Ակնհայտ սուտ, քանի որ այդ թիրախի ուղղությամբ ըստ իմ ունեցած տեղեկության, որևէ առաջադրանք չի իջեցվել շտաբից, այդ դեպքում ինչու՞ եք ստիպել առաջ գնալ: Եվ արդյո՞ք սա ընդամենը անփութություն է եղել:
Ձեր պաշտպանը, շատ ճարպկորեն, փորձում էր իմ երեխայի վրաերթի մասով իմ հայտարարությունը շուռ տալ դիվիզիոնի հրամ կազմի վրա, այո հրամ կազմը սխալներ թույլ է տվել, բայց միայն Ձեր և Գենայի խայտառակ ցուցումից հետո ստեղծված քաոսի արդյունքում, իսկ իմ տղայի վրաերթը և ահասարսուռ վախճանը, և մեր մյուս անմեղ զոհերի մահը ուղղակիորեն ձեր տված հրամանի հետևանքն է:
Ձեր պաշտպաններն ու դուք շարունակ փորձում եք ներկայացնել այնպես, իբր Դիվիզիոնը փախնողական, պարտվողական տրամադրություն է ունեցել, այդ դեպքում, կասեք ինչու՞ այնուամենայնիվ նրանք կատարեցին հրամանն ու զոհվեցին, թեև շատերի նման, կարող էին հրամանը չկատարել ու ոչ միայն ողջ մնալ, այլ նաև անպատիժ:
Անցյալ նիստերից մեկում, Ադրբեջանական կողմին էիք ցիտում, իբր մերոնց կրակած արկերից միայն մի չնչին մասն է խոցել թիրախները և այլ բարբաջանք: Այս ուր ե՞ք հասել պարոն գեներալ, որ արդեն ցիտում եք ադրբեջանական կողմին կամ նրանց տարածած ստահոդ տեղեկատվությունը: Չեք հասկանում, որ միայն ձեզ եք ստորացնում:
Այսօր մեր տղաները չկան, իսկ դուք շարունակում եմ մեղքը գլորել բոլորի վրա բացի ձեզանից:
Պետք է կրկնվեմ: Ինչո՞ւ եք պատասխանել դիվիզիոնի հրամ կազմի հարցմանը, եթե կարող էիք ասել չգիտեմ ու վերջ, ինքներդ կողմորոշվեք: Լավ պատասխանել ենք, ու մի պահ ընդունենք, որ ձեր խոսքերը ճիշտ չեն փոխանցվել, թեև ըստ վկաների, դա բացառվում է: Ինչո՞ւ այդ դեպքում դեպքից անմիջապես հետո ծառայողական քննություն չեք սկսել ու չեք պատժել մեղավորներին, չէ որ 20 զինծառայող էր զոհվել, Նորայր Հայրապետյանն անհետ կորել էր, լավագույն հրետանային միավորներից մեկը շարքից դուրս էր բերվել: Ճիշտ հակառակը, կոծկել եք: Կասեք վիրավորվել եք, հիշողությունը կորցրել: Իսկ ես կասեմ հոկտեմբերի 12-ից մինչև ձեր վիրավորվելու պահը բավարար ժամանակ է եղել գործ հարուցելու համար, ինչպես և ձեր ապաքինվելուց հետո, երբ այնքան առողջ էիք, որ նոր պաշտոն էիք ստանձնում, ու վստահ եմ արդեն գիտեիք, որ մենք քրեական գործ ենք նախաձեռնել ձեր դեմ: Նորից դրսևորել ենք անգործություն:
Հաջորդը, պարտավոր չէիք դուք արդյոք լինել առավելագույնս հստակ ձեր խոսքերում կամ հրահանգներում, թյուրըմբռնումներից խուսափելու համար:
Եվ վերջապես, գրանցամատյանները և բազմաթիվ վկաներ վկայում են, որ, ասել եք մերոնք են, մնացյալը կարևոր չէ՝ «հնարավոր է մերոնք են, հաստատ մերոնք են, թողնել մերոնք են», և կասկած չկա, որ ձեր խոսքերը նույնությամբ գրանցվել ու փոխանցվել են, և պետք է կրկնվեմ, ըստ մի շարք առանցքային վկաների, բացառվում է, որ խեղաթյուրվեին, թե՞ ուզում եք ասել, որ դեռ 2020թ. հոկտեմբերի 12-ից սկսած ձեր դեմ հատուկ դավադրություն էր կազմակերպված: Աբսուրդ:
Հոկտեմբերի 12-ին ժամը 6:30-ի շրջակայքում ձեզ զեկուցել են որ մարտկոցը չկա: Ինչո՞ւ հրաման չեք տվել նույն օրը կամ գիշերը դուրս բերել տղաների մարմինները:
Դուք գիտեք, որ իմ տղան, ըստ ականատեսների, մինչև վերջին պահը ողջ է եղել, ահավոր ցավերի մեջ, գիտակցությունը մերթ ընդ մերթ կորցնելով, բայց լիարժեք գիտակից, այնքան գիտակից, որ երբ հասկացել է, որ իրեն չեն կարող օգնել, ծառայակիցներին խնդրել է իրեն գոնե խփեն նոր հեռանան.Դուք սա կարող եք պատկերացնել: Ես միայնակ մայրս իմ մինուճար որդու Քրիստոսի տանջանքներն ինչպես մոռանամ, ես ով ասում է Աստծուն լավ մի գնդակ էլ իմ տղային տայիր, գոնե միանգամից կքներ մյուսների նման ու չէր անցնի այդ դժոխքի միջով: Պատկերացնում եք, անգամ մահվան ձևի պահով եմ նախանձում, ինչպես որ նախանձում եմ այն ծնողներին, ովքեր ստացել են իրենց որդիների մարմիններն ամբողջությամբ ու պատշաճ հուղարկավորել: Ես, բախտավորս, որ իմ երեխայից մեկ ազդրի ոսկոր եմ ստացել կարո՞ղ եմ ներել կամ հանգիստ ապրել:
Երբ մորթում էին մեր տղաներին ու ձեր ու ձեր ենթակաների անգործության պատճառով բորենիների ու ագռավների կեր դարձնում նրանց մարմինները, դուք բունկերում գեղեցիկ, մաքուր հագնված, սափրված, մեդալներ ու ուսադիրներ էինք բաժանում ու գոռում, որ հաղթում ենք: Այդ ի՞նչ բեմադրություն էր:Չգիտեի՞ք ինչ է կատարվում դրսում: Ինչու՞ էիք հանրությանը ապակողմնորոշում ու պահում անգիտության մեջ: Ձեր եղբայրը մեզ՝ ծնողներիս մեղադրեց մեր տղերքի զոհվելու մեջ, ասելով, որ մենք ենք մեղավոր, որ լավ ծնող լինեինք, կգնայինք նրանց հետ կկռվեինք, Արմեն Ասրյանին անվանեց դասալիք: Այս կարգի անամոթությու՞ն: Բայց չէ՞ որ մենք հաղթում էինք, ինչ իմանայինք, որ մեզ խաբում են: Իսկ մեր տղաներն էլ այնքան թասիբ ունեին, որ մեկ բառ անգամ չէին ասում տիրող իրավիճակի մասին, չէին բողոքում, որ ջերմություն ունեն, կամ որ օրինակ ոտքից վիրավոր շարունակում են կատարել իրենց պարտականությունները: Նրանց համար շտապօգնություն կանչող չկար:
Դուք փորձում էիք բացարկ հայտնել դատախազ Նավասարդյանին, մեղադրելով նրան ծնողական համայնքի հետ կապի, վկաների վրա ճնշում գործադրելու մեջ: Դուք Գորիսում անհիմն հայտարարեցիք, որ Մենե Շարբաթյանը պաշտոնեական առաջխաղացման է արժանացել, այն է՝ մեկնել է Հնդկաստան վերապատրաստման Գենադի Բաղդասարյանին աջակցելու և ձեր դեմ ցուցմունք տալու համար: Դուք մեղադրեցիք հետախուզության պետին, իբր թե իր ցուցմունքը փոխելու համար, դուք անվստահություն հայտնեցիք Գորիսի առաջին ատյանի դատարանին և դատավոր Գարիկ աբելյանին իբր թե ձեր նկատմամբ անարդարացի վճիռ կայացնելու համար, թեև ողջ դատական գործի ընթացքում, անգամ կասկած չեք հայտնել նրա ոչ անաչառ լինելու վերաբերյալ, միայն վճիռը կայացնելուց հետո հանկարծ հանդես եկաք նման հայտարարությամբ: Դուք անգամ անվստահություն հայտնեցիք ձեր իսկ պաշտպաններին, մեղադրելով նրանց ոչ պրոֆեսիոնալիզմի մեջ, թեև այդպես էլ չհրաժարվեցիք նրանց բերած ոչ պրոֆեսիոնալ բողոքներից: Այսինքն, բոլոր նրանք, ովքեր ձեր կարծիքին հակառակ կարծիք ունեն ու ձեզ մեղավոր են գտնում կամ կաշառվա՞ծ են կամ խրախուսվա՞ծ: Զրպարտությունների անվերջ շարք: Այնքան հեռուն եք գնացել, որ դիվիզիոնին մեղադրում եք փախնողական տրամադրություն ունենալու մեջ, չնայած նրանք կատարել են ձեր բոլոր հրամանները և դրա համար վճարել են իրենց կյանքով: Աբսուրդ: Լավ երբ ե՞ք առերեսվելու ճշմարտության հետ:
Նորայր Հայրապետյանի մասով․ Դուք, ձեր փաստաբանները, ձեզ պաշտպանող Աշոտ Ղուլյանը, Սողոմոնյանը, Գևորգ Գևորգյանը, ով առաջինն է փախուստի դիմել, անգամ չվերցնելով իր մեքենայի հետևից վազող ժամկետայիններին, ով սակայն միակ սպան է Ցորի դիվիզիոնի հրամ կազմից, ում դուք անհասկանալիորեն չեք մեղադրում, սակայն հենց նրա ուղիղ պարտականությունն էր կազմակերպել դիվիզիոնի ինքնապաշտպանությունը, փորձում եք Նորայր Հայրապետյանին ներկայացնել որպես անվճռական, թուլամորթ, կարելի է ասել անգամ խելապակաս ինչ որ մեկի, այնքան հիմար, որ ակնհայտ տեսնելով, որ թուրքեր են շարունակել է ձեզնից ճշտել նրանց պատկանելիությունը:
Նորայր Հայրապետարանի մասին շատ եմ հետաքրքրվել, շատ եմ լսել նաև գործի շրջանակներում ցուցմունք տված մարդկանց կարծիքները: Բոլոը միաբերան ասում են, որ նա եղել է ամենագրագետ և կարգապահ սպաներից մեկը:
Իսկ դուք ներկայացնում եք այնպես, կարծես նա այնքան հիմար էր, որ ակնհայտ տարբերակող նշանների առկայության պայմաններում անգամ ի վիճակի չէր հասկանալու մոտեցող խմբավորումը յուրային է թե՞ ոչ, և շատ էր ուզում զոհվել կամ անհետ կորել, անգամ ինքնապաշտպանական բնազդից էր զուրկ: Ասում եք չալմանե՞ր. Միայն մեկ վկա է ցուցմունք տվել չալմաների մասով, ոչ մի այլ վկա չալմաների փաստը չի հաստատել: Ասում եք մորու՞ք. Դաշտային պայմաններում, ցանկացած նորմալ տղամարդ մի քանի շաբաթում կարող է մորուք ձեռք բերել, հո բոլորը բունկերում չէի՞ն: Ասում եք կարմիր թևկապներ, խոզի գնդակահարություն. Երբ դրանք ակնհայտ տեսանելի են դարձել, արդեն շատ ուշ է եղել:
Եվ վերջապես, նորից, ձեզ հարց չե՞ք տալիս, եթե Նորայրը վստահ լիներ, ինչու պետք է դիմեր շտաբ:
Կրկնվում եմ, դիվիզիոնի ողջ հրամ կազմը, այդ թվում ձեր կողմից մեղադրվող Նորայր Հայրապետյանը, Հայկ Թովմասյանը, դեմ էին առաջ գնալուն, քանի որ ձեզանից լավ էին հասկանում իրավիճակը, և դեպքից 1 օր առաջ դիվիզիոնը ետ էին քաշել Ջրաշխարհ: Երբ հոկտեմբերի 12-ին Ջուվարլույում նրանք դիտակետից առաջին անգամ նկատել են մոտեցող խմբավորումը, կապվել են շտաբի հետ ու ասել, որ կարող են տեղափոխվել ավելի ապահով տեղ, ու եթե պարզվի որ մերոնք են կվերադառնան: Այդ ժամանակ անգամ մեքենաներն էին մոտեցրել, և մարտկոցը կարող էր հանգիստ դուրս գալ: Ինչու՞ եք սխալ, շփոթեցնող հրամաններ իջեցնելով ստիպել Նորիկին ու Հայկին չեղարկել իրենց որոշումը ու մնալ դիրքում, ավելին, իջեցրել եք նոր առաջադրանքներ ու հրամայել շարունակել առաջադրանքների կատարումը:
Ասում եք Աշոտ Ղուլյանը կապվել է Նորիկի հետ ու ասել հաստատ թուրքեր են, մեզ վրա էին գալիս, կրակեցինք, ուղղությունները փոխեցին: Սակայն Նորիկը չգիտես ինչու շարունակել է կատարել շտաբի հրամանը: Իսկ արդյո՞ք դա նույն խումբն է եղել, որը նկատել է Աշոտ Ղուլյանը: Եվ արդյո՞ք մեկ խումբ է եղել, թե մի քանի, ինչով պայմանավորված էլ տարբեր թվեր են հնչեցվել վկաների կողմից: Եվ վերջապես, դատախազը Աշոտ Ղուլյանին հարց տվեց Գորիսում. Եթե այդքան վստահ էիք, ապա ինչու չէիք կապվում շտաբի հետ ու ասում, որ խմբավորումը յուրային չէ: Գիտեք ինչ պատասխանեց Աշոտ Ղուլյանը. Դե խելքս չէր կտրում: Իսկ իմ այն հարցին թե ձեր խելքը կտրում էր Նորիկին հորդորել շտաբի հրամանը չկատարել, ու շատ այլ զորամիավորումների նման ավելացնել ճակատում տիրող քաոսը, բայց չէր կտրում կապվել շտաբի հետ ու կանխել դիվիզիոնի կորուստը, նա ոչինչ չկարողացավ պատասխանել: Իսկ հիմա, երբ Նորայրը անհետ կորած է, երբ ներկա չէ, որ իրեն պաշտպանի, մեղադրում եք նրան իբր թե ոչ վճռական լինելու, փախնողական տրամադրություն ունենալու մեջ: Ամոթ է պարոնայք, ամոթ: Այդ մարդը, ում բոլոր ականատեսները ներկայացնում են որպես պրոֆեսիոնալ, պարտաճանաչ սպա, որի նմանները ՊԲ-ում մատերի վրա հաշված էին, ձեր հրամանի պատճառով մինչ օրս անհետ կորած է, ես արդեն ասել եմ, նրա մայրն ու հայրը վերջերս մահացան, պատերազմից 5 տարի անց այդպես էլ չիմանալով իրենց որդու ճակատագիրը, դուք ինչպես եք այսօր կարողանում նրա թիկունքում մեղադրել նրան հրաման կատարելու համար:
Դուք, Աշոտ Ղուլյանը, Սողոմոնյանը, դասալիք Գևորգ Գևորգյանը ապրում եք Նորայրի, մեր տղերքի կյանքի հաշվին, ովքեր չեն փախել մարտի դաշտից, և մինչև վերջ կատարել են հրամանները ի տարբերություն նրանց, ովքեր սեփական կյանքը պատվից բարձր են դասել ու փախուստի դիմել: Չհամարձակվեք անարգել նրանց:
Ձեր առողջականի մասին: Դուք 1.5 տարի, գրեթե ամեն շաբաթ եկել եք Գորիս, և միշտ եղել եք մեզանից ավելի լավ վիճակում, դուք ձեր վիրավորումից և ՊԲ հրամանատարի պաշտոնից ազատվելուց և ապաքինվելուց հետո նշանակվել եք ՀՀ ԶՈՒ վերահսկողության պետ և զբաղեցրել եք այդ պաշտոնն ընդհուպ մինչև սույն գործի շրջանակներում պաշտոնի կասեցումը, դուք ամուսնացել եք և ունեք մանկահասակ երեխա, այսինքն դուք ապրում եք շատ բնականոն կյանքով, բայց չգիտես ինչու հենց հերթը հասնում է պատասխանատվության կանչելուն ու պատժին, կամ մեղավոր են այլոք, կամ դուք առողջական խնդիրներ ունեք.
Ձեր հիշողության կորստի մասին: Ընդունենք, որ վիրավորման արդյունքում ունեցել եք հիշողության կորուստ կամ մասնակի կորուստ: Լավ, երբ ձեր հիշողությունը վերականգնվեց, ինչու քայլեր չձեռնարկեցիք մեղավորներին պատասխանատվության կանչելու մասով, թե՞ համաձայն էիք, որ մեր տղաների արյունը մնա ձեր վրա: Եվ ի՞նչ հիշողության կորուստ. Ասում եք բժշկական հանձնաժողով հրավիրելու կարիք կա, բա ինչու՞ դա չեիք անում մինչև մեղադրական վճռի կայացումը: Ասում եք ճնշում ունեք գլխացավեր, իսկ ով չունի, մենք գիտեք ինչեր ունենք, մեր ծնողներից 3-ն արդեն մահացել են, մենք եթե անգամ մի հոգու այսօր հրենք մեզ կդատեն, չեն նայի որ զոհվածի ծնող ենք կամ վատառողջ: Դուք ինչ է՞ բացառություն եք: Թե կարծում եք, հայրենիքին մատուցած ծառայությունների դիմաց կարող եք 20 մարդու ուղարկել մահվան ու անպատիժ մնա՞լ: Մեկը մյուսի հետ կապ չունի: Դատարանը լավ հարց տվեց. Դուք ինչ պատժաչափ կսահմանեիք 20 մարդու անփութորեն կյանքից զրկելու համար:
Հարգարժան դատարան, ասում են «Երբ հանցանքը չի պատժվում, դա ոչ միայն խախտում է համընդհանուր ներդաշնակությունը, այլ նաև ծնում է նոր հանցանք, իսկ երկինքը մեզ է նայում ամոթով»:
Մենք, ծնողներս, արդեն 5 տարի ապրում ենք ամոթի ու ցավի մեջ, անզորությունից խելագարվում:
Այսօր մեղավորներն ու դասալիքները ազատության մեջ են ու վայելում են իրենց կյանքը, իսկ հրաման կատարողները, հայրենիքի ու ազգի համար իրենց կյանքը զոհաբերածները մեղադրվում են այդ նույն մեղավորների կողմից:
Խնդրում եմ վերականգնել արդարությունը, պատժել մեղավորին, անկախ նրա դիրքից ու պաշտոնից: Դա շատ կարևոր է մեզ համար, մեր տղաների հոգիների հանգստության համար:
Խնդրում ենք մերժել պաշտպանական կողմի բերած բողոքներն ու միջնորդությունները: Ջալալ Հարությունյանի համար ակնկալում ենք առավելագույն պատիժ՝ սխալ հրամանի և ցուցաբերած անգործության արդյունքում 20 մարդու կյանքից զրկելու համար:
Շնորհակալություն:
