ՀՀ վարչապետի՝ Թուրքիա կատարած այցի շրջանակներում հայ համայնքի հետ հանդիպման ժամանակ ՔՊ կուսակցության ղեկավարը ամբողջովին հավատարիմ մնաց հային իր ինքնությունից կտրելու իրենց խմբակային մարտավարությանը։ Բաց տեքստով նշեց նաև, որ ինքը համայն հայության վարչապետը չէ, այլ միայն Իրական Հայաստանի վարչապետն է և շատ լուրջ կատակեց, որ եկել է ասի, որ սփյուռքում իր վրա այլևս թող հույս չդնեն։
Այդուհանդերձ, կարծում եմ, ՀՀ վարչապետը բազմակողմանի մոլորության մեջ է հայտնվել և չի կարողանում ձերբազատվել այդ մոլորություններից։ Կրոնական մոլորությունների մասին ինքն ամեն օր է վկայում, իսկ քաղաքական ամենավտանգավոր մոլորությունն թերևս այն է, որ վարչապետը կարծում է, թե առանց Թուրքիայի կողմից Հայոց ցեղասպանության ճանաչման հնարավոր է նրան բարեկամ պետություն համարել՝ հաշվի չառնելով սակայն, որ Թուրքիան երբեք չի համարի Հայաստանին բարեկամ պետություն, մինչև փակված չհամարվի Հայոց ցեղասպանության հարցը, եթե մի պահ անգամ անտեսենք Ադրբեջանի պահանջները կատարելու նախապայմանները։
Ամբողջ խնդիրը կայանում է նրանում, որ Թուրքիան չի ցանկանում ճանաչել Հայոց ցեղասպանությունը, չի ցանկանում առերեսվել այդ ճշմարտության հետ, չունի կամք ներողություն խնդրելու ցեղասպանվածների ժառանգներից ու փոխհատուցելու նրանց կորուստը։ Իսկ դա շատ կարևոր հանգամանք է։ Միայն այդ դեպքում փոքր-ինչ վստահություն կարող են ներշնչել այն ստորագրությունները, որոնք կդրվեն Թուրքիայի կամ Ադրբեջանի ղեկավարների կողմից Հայաստանի հետ առնչվող որևէ համաձայնագրի կամ պայմանագրի տակ։
Թուրքիայում հայ համայնքի հետ հանդիպման ժամանակ ցույց տալու համար, թե ինչո՞ւ ենք մենք ցեղասպանվել, վարչապետը պատկերավոր ասաց, որ մենք չենք պահում երթևեկության կանոնները, դրա համար էլ վրաերթի ենք ենթարկվում։ Ավելի անհեթեթ համեմատություն կատարելը անհնար էր։ Հենց այստեղ է վարչապետի մոլորության ճակատագրական աստիճանը։ Նա պետք է գիտակցի, որ հայերս ցեղասպանվել ենք ոչ թե նրա համար, որովհետև ինչ-որ օրենք ենք խախտել, այլ ցեղասպանվել ենք, որովհետև հայ քրիստոնյա ենք և ցանկացել ենք հայ քրիստոնյա մնալ։
Կարդացեք նաև
Այժմ էլ նույն պատճառով ենք վտանգված, և սրան էլ ավելացել է այն վտանգը, որ այսօր ունենք անուղղելի մոլորյալ վարչապետ, ով հանցավորության աստիճանի թյուր կարծիք ունի, թե եթե հրաժարվենք հայությունից ու քրիստոնեությունից, ապա կարող ենք արժանապատիվ կյանքով ապրել։ Վտանգված ենք, որովհետև նրանք, ովքեր Հայ Առաքելական Սուրբ Եկեղեցու կողմից հանուն արդարության մղվող պայքարում պետք է նրան աջակից լինեին, հակառակը, ինչ-որ անհեթեթ պատրվակներով հալածում են Եկեղեցուն և պառակտում մտցնում հայ հասարակության մեջ։ Սակայն ամեն ինչ անհույս վիճակում չէ։
Ակնհայտ է, որ Հայաստանում ներքաղաքական իրավիճակն արդեն իսկ թարմացվել ու փոխվել է, աստիճանաբար աշխուժանում են առողջ նոր ազգային ուժեր, որոնք ունեն համապատասխան ռեսուրսներ, գիտելիքներ ու մասնագիտական հմտություններ՝ վերականգնելու հայի ազգային-կրոնական արժանապատվությունը։
Գենադի ՄՆԱՑԱԿԱՆՅԱՆ
