«Ապառաժ». Ուշադրությունս գրավեց ճանապարհին անօգնական կանգնած մի տղանարդ․ կլիներ 65—70 տարեկան։ Չտեսնող հայացքով շուրջբոլորն էլ նայում․ չէի կարող չմոտենալ։ Անմիջապես հասկացա, որ արցախցի է։ Հարցին, թե ինչո՞ւ է այդպես մտամոլոր կանգնել, զարմացած նայեց ինձ ու երկար հոգոց հանեց։ Հասկացա՝ մարդը հոգեբանորեն ճնշված է։ Լուռ կանգնեցի կողքին։ Մի քանի րոպե հետո մարդը խոսեց․ ասես ինքն իր հետ է զրուցում․․․
-Մարտակերտի շրջանից եմ տեղահանվել։ Չեմ հիշում, որ որևէ օր մտածեի, թե այսօր ինչ են ուտելու երեխաներս։ Անգամ շրջափակման ժամանակ իմ տնտեսությունը կերակրում էր մեզ․․․ Դե հիմա ի՞նչ անեմ, ո՞վ կասի ինձ։ Առավոտյան արթնացա թոռնիկիս լացի ձայնից․ մայրիկից ինչ-որ քաղցրավենիք էր ուզում։ Մայրը հանգստացնում էր նրան, ասելով, որ շուտով աջակցության գումարը կտրամադրվի, ու ինքը շատ համեղ բաներ կգնի։ Թոռնիկս չէր հավատում՝ միշտ ես այդպես ասում․․․ Չկարողացա դիմանալ, դուրս եկա տանից, որ չլսեմ մոր ու տղայի այդ փոքրիկ վեճը։ Չգիտեմ էլ, թե ինչպես եմ հայտնվել այս փողոցում։
Արցախցիներին տրվող բնակաջակցության գումարը հերիքում է միայն տան վարձավճարին։
Կարինե ԲԱԽՇԻՅԱՆ
Նյութն ամբողջությամբ՝ սկզբնաղբյուր կայքում:
