Ինը տարի առաջ՝ 2016 թվականի հուլիսի 17-ին, մի խումբ զինված անձինք ներխուժեցին Ոստիկանության պարեկապահակետային ծառայության գնդի տարածք:
Ծառայողական պարտականությունները կատարելիս զոհվեցին, վիրավորվեցին ու պատանդառվեցին ոստիկանության ծառայողներ:
Այսօր Ոստիկանության տարբեր ստորաբաժանումների ծառայողներ Պարեկային ծառայության և Օպերատիվ կառավարման կենտրոնի նորակառույց վարչական համալիրում ծաղիկներ են խոնարհել ոստիկանության գնդապետ Արթուր Վանոյանի, լեյտենանտ Յուրի Տեփանոսյանի և ոստիկանության ավագ ենթասպա Գագիկ Մկրտչյանի հիշատակը հավերժացնող հուշակոթողին։
Հավերժ փա՜ռք ծառայողական պարտականությունները կատարելիս զոհված բոլոր ոստիկաններին։
Կարդացեք նաև
ՀՀ ոստիկանություն
Լուսանկարը՝ արխիվային
Այդ եղեռնական իրադարձութիւններէն սկսեալ ու ետք, տարիներ շարունակ, ես շատ եմ քննադատել թէ՛ արարքին հեղինակները եւ թէ՛ նրանց բոլոր համակիրները: Զզուանքս եմ յայտնել իրենց հանդէպ:
Վերջին տարիներին սակայն, հետզհետէ հասկացայ թէ ինչո՞ւ, որոշ հայերի համար՝ այդքան ալ յուզիչ չէր, այդ ոստիկանների սպանութիւնը:
Անշուշտ կը շարունակեմ խստիւ քննադատել այդ անընդունելի՛ արարքը: Սակայն պարզապէս կրնամ հիմա հասկանալ թէ ինչո՞ւ ուրիշներ զայն չքննադատեցին:
( Իսկ իբրեւ թէ «Սասնա Ծռեր»ի վիճակը, 2018ի պետական յեղաղրջումէն ետք, այն աստիճան խղճալի է, որ երեւի դա է իրենց ծայրագոյն պատիժը, այդ սպաննութիւններուն համար: )
Հայդուկ Շամլեան