Երեկ ադրբեջանական աղբյուրները հայտնեցին, որ Ալիեւն ու Փաշինյանը կհանդիպեն Միացյալ Նահանգներում եւ կստորագրեն խաղաղության պայմանագիրը (համաձայնագիրը): Մեր պաշտոնյաներն այդ մասին առայժն լռում են: Կա երեք տարբերակ՝ ա/ դա ֆեյք լուր է, բ/ կհանդիպեն, բայց ոչինչ չեն ստորագրի կամ (որը նույնն է) ինչ-որ բան «կնախաստորագրեն», գ/ կհանդիպեն ու կստորագրեն:
Երկրորդ տարբերակն ինձ այս պահին առավել հավանական է թվում: Այս եւ երրորդ տարբերակի դեպքում խոսակցություններ շատ կլինեն: Նախ՝ Թրամփը, որը չկարողացավ հասնել իր խոստացած խաղաղությանը Ռուսաստանի եւ Ուկրաինայի միջեւ, որոշ չափով կփոխհատուցի իր այդ ակնհայտ տապալումը հայ-ադրբեջանական «կիսահաջողությամբ»:
Հայաստանում պաշտոնական, նիկոլական, ՔՊ-ական եւ «արեւմտամետ» քարոզչությունը ծնծղաներ կզարկի՝ «խաղաղության ռազմավարության փայլուն հաղթանակ», «դիվանագիտական աննախադեպ հաջողություն», «շառաչուն ապտակ Կրեմլին»: Ընդդիմությունը կասի՝ «դավաճան», «հողատու», «ծախեցիր»: ԵՄ-ն ջերմորեն կողջունի: Ռուսաստանը կիսաքաղցր գնահատական կտա՝ թե «իհարկե, նրանց գործն է, բայց այսուհետ ինչ պատահի՝ ԱՄՆ-ն է պատասխանատու»:
Մի խոսքով, տեղեկատվական աղմուկը, որն այս իշխանության Ալֆան եւ Օմեգան է, կլինի շատ մեծ: Գործնականում ստորագրումը կամ առավել եւս՝ նախաստորագրումը, ոչինչ էապես չի փոխի: Ադրբեջանը կշարունակի օգտվել իր ագրեսիայի եւ էթնիկ զտման պտուղներից, գերիները կշարունակեն խոշտանգվել Բաքվում (ի՞նչ խաղաղություն, եթե կան գերիներ), Հայաստանի ինքնիշխան տարածքը կմնա օկուպացված: Ադրբեջանը չի հրաժարվի իր պահանջներից՝ «Զանգեզուրի միջանցք», անկլավներ, սահմանադրության փոփոխություններ, «վերադարձ Արեւմտյան Ադրբեջան», ռեպարացիաներ եւ այլն:
Դա չի նշանակում, որ մոտակա շաբաթներին կամ գուցե ամիսներին պատերազմ է սկսվելու: Քանի Փաշինյանը ոչ մի հարցում չի ասում «ոչ», պատերազմ կարող է եւ չսկսվել: Բայց պայթյունավտանգ վիճակն, անշուշտ, կպահպանվի: Եվ ոչ մի համաշխարհային առաջնորդ այսօր չի կարող խաղաղություն երաշխավորել:
Կարդացեք նաև
…Խաղաղության պայմանագիրը նույնչափ գործնական քաղաքական արժեք ունի, որքան Ջենիֆեր Լոպեսի համերգը:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Քաղաքականապես հետամնաց ժողովուրդների համար բռնատիրությունը, ռազմական թե տնտեսական խունտաները միանգամայն արդյունավետ պետական համակարգեր են ասենք, սահմանակից քոչվորների պետական համակարգը, իսկ քաղաքականապես զարգացած ժողովուրդների համար, ասենք, շվեյցարիացիների համար առավել արդյունավետ է ժողովրդավարական համակարգը: Մենք միջանկյալ տեղ ենք զբաղեցնում, մերը ներկա նախկին ավտորիտար պետական համակարգն է եւ այս միաջանկյալ վիճակը երկար չի տեւի, կամ պետք է ներկա նախկին խաղացնելով դեգրադացվենք ու դառնանք բռնատիրություն, կամ էլ մեր քաղաքականապես հետամնաց ընտրողներին դաստիարակենք որպես շվեյցարիացի, որը մեր ազգի մեծամասնությանը շատ ավելի հոգեհարազատ է եւ դառնանք մինչեւ ատամները զինված ժողովրդավարական պետություն: Չնայած, եթե մենք մեր հայ մտավորականներին հարգեինք ու լսեինք ու ընտրեինք ընտրություններում, մեր հայ ժողովրդավարությունը ոչ մի թիզ չի զիջում մյուս քաղաքակիրթ ազգերի ժողովրդավարությանը: Հարգենք ու լսենք մեր մտավորականներին: