Որքան շատ են խորանում մեր պետության խնդիրները, այնքան ես համոզվում եմ, որ Հայաստանի սահմանադրությունն իսկապես փոփոխության կարիք ունի: Բայց ոչ այնպես, ինչպես այս իշխանություն է ցանկանում՝ ի կատարումն Ալիեւի պահանջների, այլ՝ բովանդակային առումով:
Մասնավորապես, ցանկալի կլիներ, որ նա, ում վրա դրված կլինի վարչապետի կամ, նախագահական համակարգի դեպքում՝ նախագահի պաշտոնը, պարտադիր անցնի հոգեբուժական զննում: Ներկայումս իրավիճակը տխուր է: Բերեմ երկու օրինակ: Մինչեւ 2020 թվականի աշունը Փաշինյանը վստահ էր, որ Հայաստանը հաղթելու է պատերազմում, հոխորտում էր ու սադրում: Պարտվելուց հետո նա «եկավ այն եզրակացության», որ պարտվելն իր խորամանկ ծրագիրն էր, որով նա ապահովեց երկրի ինքնիշխանությունը: Կարծում եմ նա անկեղծորեն հավատում է դրան: Հոգեբուժության մեջ դա կոչվում է «ռացիոնալացում», որին հատուկ են ինքնախաբեությունն ու անհաջողությունների արդարացումը:
Կամ՝ «Ես ուզում եմ եկեղեցին ենթարկեցնել Հիսուս Քրիստոսին»: Այսինքն՝ Հայաստանի ներկայիս վարչապետն այնպիսի մտերիմ հարաբերությունների մեջ է Աստծո հետ, որ գիտի, թե ինչ է Նա ուզում, եւ ստանձնում է Աստծո եւ 1700-ամյա եկեղեցու հարաբերությունների կարգավորումը: Դա ոչ միայն անսահման «մտասեւեռում է եւ լկտիություն» (Տեր-Պետրոսյանի ձեւակերպմամբ), այլեւ ադեկվատության պակասի հստակ ցուցանիշ: Հոգեբուժության մեջ դա կոչվում է «մեծամոլության զառանցանքային գաղափարներ» կամ «մեսիականության զառանցանք»:
…Դոնալդ Թրամփը Հայաստանը շփոթում է Ալբանիայի, իսկ Ադրբեջանը՝ Աբեր-բեջանի (կամ նույնիսկ՝ Կամբոջայի) հետ: Ոչ թե այն պատճառով, որ արհամարհանքով է վերաբերվում թվարկած երկրներին, այլ պարզապես, տարիքից ելնելով, իր հիշողություն մեջ չի կարողանում պահել այդ պետությունների անվանումները: Թրամփի այդ «առանձնահատկությունները» խանգարո՞ւմ են Միացյալ Նահանագներին լինել ամենահզոր եւ ամենաազդեցիկ երկրներից մեկը: Ո՛չ, որովհետեւ ինչ էլ անի կամ ասի ԱՄՆ նախագահը, կա զսպումների ու հավասարակշռումների մեխանիզմ, որը թույլ չի տա նրան կործանել կամ նույնիսկ թուլացնել երկիրը: Իսկ եթե տեսնեն, որ իր հոգեկան շեղումների պատճառով նախագահը չի կարող կատարել իր պարտականությունը, ապա գոյություն ունի ԱՄՆ սահմանադրության 25-րդ ուղղումը, որը ենթադրում է երկրի ղեկավարին պաշտոնից հեռացնելու պարտադիր մեխանիզմ: Այստեղ բանալի դեր են խաղում փոխնախագահը, կառավարության անդամները եւ Կոնգրեսը: Այնպես որ, այո, մեզ անհրաժեշտ են սահմանադրական փոփոխություններ, որոնք վերջ կտան անկառավարելի անձնիշխանությանը:
Կարդացեք նաև
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
