Տարիներ առաջ՝ 2004 թվականին, դեռեւս Ռոբերտ Քոչարյանի նախագահության օրոք, իշխանությունը դժգոհ էր մնացել ԵԽԽՎ-ում ընդդիմադիր պատգամավորներ Արտաշես Գեղամյանի եւ Շավարշ Քոչարյանի ելույթներից: Այնքան դժգոհ էր, որ իշխանամետ ակտիվիստները եկել էին «Զվարթնոց» օդանավակայան՝ պաստառներով եւ պատգամավորների հասցեին «դավաճաններ» վանկարկումներով: Արտգործնախարար Վարդան Օսկանյանն էլ նախատել էր ընդդիմադիրներին՝ մեր կեղտոտ լվացքը օտարներին ցույց տալու համար:
Գեղամյանի եւ Քոչարյանի քննադատությունը հիմնավոր էր եւ վերաբերում էր Հայաստանում ժողովրդավարության վիճակին: Հարց. արդյոք վերջին 21 տարում ինչ-որ էական բա՞ն է փոխվել: Իմ կարծիքով՝ ոչ: Ոստիկանությունն առաջվա նման ջարդում է ցուցարարների գլուխները, Հ1-ը, ինչպես եղել է իշխանության քարոզչական գործիք, այդպես էլ մնացել է: Դատարանները շարունակում են կատարել առաջին դեմքից եկող քաղաքական պատվերները: Իշխանությունն առաջվա նման ունի իր «սրտի օլիգարխներին»՝ մի մասը հին են, մի մասը՝ նոր:
Դրանց ավելացրեք նաեւ ֆեյսբուքյան «ստատուսի» համար աշխատանքից ազատելը, իսկ գրառումը կիսելու համար՝ խիստ նկատողություն տալը: Դրանք նոր բաներ են պարզապես այն պատճառով, որ Քոչարյանի ժամանակ ֆեյսբուք չկար:
Սակայն մի կարեւոր բան փոխվել է: Եվրոպայի խորհուրդը ու մնացած կառույցներն այդ ամենի վրա աչք են փակում: Դրա հերթական ապացույցն այն է, որ ԵԽԽՎ պատվիրակները, վերջերս հնարավորություն ունենալով ՀՀ վարչապետին հարցեր տալու, չհետաքրքրվեցին, թե ինչու մեր «չնաշխարհիկ ժողովրդավարական երկրում» կան քաղբանտարկյալներ: Պարզ է, որ եթե այդպիսի հարց հնչեր, ապա Փաշինյանը կասեր, որ այդ մարդիկ քաղբանտարկյալներ չեն, եւ ինքն ընդհանրապես որեւէ կապ չունի այդ մարդկանց ազատությունից զրկելու հետ (տասնամյակներ շարունակ իշխանությունները հենց դա են ասում): Բայց ինքնին նման հարց չհնչեցնելը խոսում է եվրոպացիների տրամադրությունների մասին:
Կարդացեք նաև
…Ժամանակին, ընդդիմադիր խմբագիր լինելով, Փաշինյանը Եվրոպայի նման ներկայացուցիչներին անվանում էր «եվրոյոնջաներ»՝ այն բանի համար, որ նրանք պատշաճ ուշադրություն չեն դարձնում Հայաստանում մարդու իրավունքների կոպիտ խախտումներին: Կարծում եմ, այդ գնահատականը պահպանել է իր արդիականությունը:
ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
