Իշխանության քարոզչության հիմնական խաղաքարտն առաջիկա խորհրդարանական ընտրություններում հետեւյալն է. Փաշինյանը մեր երկրին բերել է խաղաղություն, ցանկացած այլ ղեկավարի (հատկապես՝ Ռոբերտ Քոչարյանի) պարագայում կլինի պատերազմ: Որեւէ առարկություն, որ Փաշինյանը բերել է պարտություն եւ ավեր, որ սա խաղաղություն չէ, այլ մարտական գործողությունների ժամանակավոր կասեցում՝ մինչեւ ընտրությունների ավարտը, որ Թուրքիան եւ Ադրբեջանը երբեք չեն հրաժարվի հայկական պետականության ոչնչացման իրենց ծրագրից, այդ բոլոր առարկությունները դեն են նետվում հետեւյալ «հզոր» փաստարկով՝ «ուրեմն, դու ուզում ես, որ պատերազմ լինի»:
Նույնիսկ նրանք, ովքեր առանձնապես ջերմ զգացմունքներ չունեն Փաշինյանի հանդեպ, եւ որոնց դուր չի գալիս, որ նա կատարում է Ալիեւի բոլոր պահանջները, նույնիսկ այդ մարդիկ ասում են՝ «բայց որ չկատարի՝ պատերազմ է սկսվելու»: Թեեւ ես դրա հետ համաձայն չեմ, բայց տեսականորեն ընդունենք, որ ադրբեջանական կողմի քմահաճույքները Հայաստանի ղեկավարության համար պետք է օրենք լինեն, եկեք, այնուամենայնիվ, որոշենք՝ որո՞նք են այդ նվաստացման, այդ ստորաքարշության սահմանները:
Արցախի շրջափակումը, հիշեցնեմ, սկսվեց 2022 թվականի դեկտեմբերին, այն բանից հետո, երբ Փաշինյանը Պրահայում ճանաչեց Լեռնային Ղարաբաղը՝ որպես Ադրբեջանի մաս: Շրջափակումը սկզբնական շրջանում իրականացնում էին Ադրբեջանի «քաղաքացիական հասարակության» ներկայացուցիչները, որոնք իրենց «բնապահպաններ» էին կոչում:
Իրականում «բնապահպանների բողոքն», իհարկե, հարեւան պետության եւ, մասնավորապես, հատուկ ծառայությունների մշակված օպերացիա էր: Այդ կեղծ «բնապահպանները» շատ լավ գիտեին, որ ռուս «խաղաղապահները», որոնց պարտականությունների մեջ էր մտնում Լաչինի միջանցքի անխափան աշխատանքը, չեն խոչընդոտի շրջափակմանը: «Բնապահպան» ձեւացող գործակալների պատճառով արցախցիները, այդ թվում՝ երեխաները, զրկված էին սննդից ու ապրելու տարրական պայմաններից:
Կարդացեք նաև
Եվ ահա «քաղաքացիական հասարակություն» ձեւացող այդ գործակալներից մեկը գալիս է Երեւան եւ մեր հ/կ-ականների ու պաշտոնյաների հետ զրուցում է խաղաղության մասին: Հարց՝ եթե այդ կնոջը չթողնեին Հայաստան, պատերա՞զմ էր սկսվելու:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
