Այժմ՝ շուրջ 35 տարի անց, Ադրբեջանը մտադիր է այդ ընտանիքներին՝ կրկնապատկված-եռապատկված թվաքանակով վերադարձնել Հայաստան, որին Հեյդարօղլին կնքել է երբեւէ գոյություն չունեցած՝ «Արեւմտյան Ադրբեջան» տեղանունով: Հարեւան երկրի ենթադրյալ փախստականներն, իհարկե, շատ կցանկանան վերադառնալ: Հայաստանի «համը» մինչեւ օրս նրանց բերանն է մնացել: Իսկ ա՛յ, կասկածելի է՝ 80-ականների վերջերին Ադրբեջանի տարբեր քաղաքներից ու գյուղերից մազապուրծ Հայաստան կամ այլ երկիր հասած որեւէ հայ կուզենա՞ նախկին բնակության վայր վերադառնալ: Հազիվ թե: Ցանկացած հայի համար՝ անկախ նրանից, թե որ երկրի քաղաքացի է, Ադրբեջանը փակ պետություն է հայտարարված:
Ուրեմն՝ ինչո՞ւ են ՀՀ իշխանությունները բերանները ջուր առել՝ փոխանակ հակադարձելու Ալիեւի բարբաջանքներին: Վարչապետը, որ ամեն ինչ խաղաղության արշինով է չափում, մի վախվորած հայտարարություն արեց, թե փախստականների վերադարձի թեման վտանգավոր է եւ կարող է խանգարել հայ-ադրբեջանական խաղաղ գործընթացին: Բայց ԱԺ խոսնակի մեկնաբանությունն ավելի յուրահատուկ ու հետաքրքիր էր: Նա զմայլված է Ալիեւի հաղորդմամբ, թե «հայերը թող չվախենան մեր՝ Իրիվան մտնելուց, մենք տանկերով չենք գալու: Մենք գալու ենք ավտոմեքենաներով»: Ալեն Սիմոնյանը խանդաղատանքով է երկրորդում Ալիեւի խոսքի՝ հատկապես Երեւան ավտոներով մտնելու հատվածը: Նա մի տեսակ իրեն երջանիկ է զգում դրանից:
Եվ, կարծես թե, այդ երջանկությունը կիսում են ՔՊ-ական էլի շատ իշխանավորներ՝ սկսած թիվ մեկ իշխանավորից, որը չի նեղվում իրեն թուրք անվանելուց, եւ վերջացրած Լուլու մականվամբ պատգամավորով, որը հայտնի է «թուրք ազգի առջեւ խոնարհվելու» անզուսպ ցանկությամբ: Այնպես որ, թրքասիրությունը մեզանում նոր երեւույթ չէ, այն 2018-ին բույն դրեց ՀՀ իշխանական բուրգում, ապա աննկատ, անաղմուկ ներթափանցեց հայկական հանրային միջավայր՝ դառնալով աշխարհաքաղաքական մեր օրակարգի կցորդը, մեր «անկոչ հյուրը»: Ու պետք չէ տարակուսել, թե երբ, ինչպես եւ որտեղից ՀՀ-ում «բռնկվեց» նմանատիպ վարակ, որին պայմանականորեն տանք թրքամետության համախտանիշ անվանումը:
Այսօր թրքամետությունը մեզանում բավական լայն տարածում ունի. դրանով տառապում է ոչ միայն ՀՀ իշխանական ընտրախավն՝ իր ողջ կազմով, այլեւ հանրության մի դժգույն ու անձեւ զանգված, որի համար 15-ի Հայոց ցեղասպանությունն անհետաքրքիր պատմություն է, իսկ Արցախը՝ ծանր բեռ: ԱԺ խոսնակն ավելի վաղ օրինակ էր բերում վրացիներին, որ Թբիլիսիում ադրբեջանցիների հետ բարեկամաբար տալիս-առնում են, եւ որ նույնը կարելի է կազմակերպել նաեւ Հայաստանում: Ալենը նուռ շատ է սիրում եւ երանի է տալիս այն պահին, երբ ադրբեջանցի «քիրվան» օրերից մի օր Աղդամի նուռ կբերի երեւանյան շուկա՝ վաճառելու եւ իրեն, անտարակույս, չի մոռանա:
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայացք Երեւանից» թերթի այս համարում
