Առանց Ամենայն հայոց կաթողիկոսի անունը տալու պատարագը պատարագ չի: Ամենայն հայոց կաթողիկոսի՝ ոչ թե ոմն «Կտրիճ Ներսիսյանի»: Այդպիսին է պատարագի՝ Հայ առաքելական եկեղեցու դարերով մշակված կարգը, եւ այն հանգամանքը, թե ով է այս պահին կաթողիկոսը, որեւէ նշանակություն չունի: Եթե հաջորդ կաթողիկոսը, ենթադրենք, Կճոյանը լինի, միեւնույն է՝ նրա անունը պարտադիր պետք է տրվի, անկախ նրանից՝ ում է նա դուր գալիս, ում ոչ:
Երբ ՔՊ-ականներն ասում են՝ «մենք գնում ենք այնպիսի պատարագի, որտեղ…», դա խաբեություն է կամ ինքնախաբեություն: Նրանք պատարագի չեն գնում, նրանք գնում են քաղաքական «շոու»-ի, որը կազմակերպում են մարզպետարաններն ու ԱԱԾ-ն, եւ որը հոգեւոր կյանքի հետ որեւէ կապ չունի:
«Մի՛ արեք որևէ բան հակառակության ոգով, ոչ էլ որևէ բան՝ սնապարծությամբ, այլ խոնարհությամբ մեկդ մյուսին ավելի լավ համարեցեք, քան ինքներդ ձեզ» (Փիլ. 2:3): Այդ կեղծ «պատարագները» կազմակերպվում են հենց հակառակության ոգով: Ծափահարությունները, պնակալեզների՝ վարչապետին բարեւելու համար հերթ կանգնելը, էքզալտացված կանանց «Նիկո՛լ վարչապե՛տ» բացականչություններն ունեն երկու նպատակ՝ ցույց տալու «ժողովրդի» նվիրվածությունը «ֆյուրերին» եւ հակառակ ռեակցիա՝ բողոք, ցասում առաջացնել իրական հավատացյալների մոտ: Մեծ հաշվով՝ դարձյալ պառակտում:
Շիրակի թեմի հոգեւորականները (համենայնդեպս, մեծ մասը) այնքան արժանապատվություն ունեցան, որ հրաժարվեցին պատարագ մատուցել՝ եկեղեցական կանոններից շեղվելով: Հրաժարվեցին ոչ թե այն պատճառով, որ իշխանամետ կամ ընդդիմադիր քաղաքական հայացքներ ունեն, այլ՝ պարզապես ցանկանում են, որ պատարագը պատարագ լինի: Դրանով նրանք տարբերվում են Փաշինյանի քաղաքական օրակարգը սպասարկող ոչ արժանապատիվ եպիսկոպոսներից: Իսկ իշխանությունը Գյումրիում քաղաքական «շոու» կազմակերպելու համար ստիպված էր «շրջիկ քահանա» վարձել:
Կարդացեք նաև
Դեկտեմբերի 7-ին Գյումրիի «Յոթ վերք» եկեղեցում իրեն փառաբանող միջոցառում կազմակերպելով` Փաշինյանը պղծում է այդ հրաշալի տաճարը: Հետն էլ՝ 88-ի երկրաշարժի զոհերի հիշատակը:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
