Այն, ինչ կատարվում է մեր շուրջը, խոսելու առիթ է տալիս, բայց լռում եմ, երբ չգիտեմ` ինչից խոսել եւ ինչքան խոսել… Երբեմն էլ ամոթից եմ լռում՝ մտածելով, որ այլեւս խոսելու տեղ անգամ չեն թողել: Կառավարությունն ամեն ինչի համար ֆինանսական միջոցներ գտնում է, բայց ոչ հանրության ամենախոցելի խմբի՝ կենսաթոշակառուների համար: Ավելին՝ արդեն խոսակցություններ կան դեկտեմբեր ամսվա կենսաթոշակների հնարավոր ուշացման մասին, ինչը խիստ մտահոգիչ է:
Խեղճ թոշակառուներ… մնացել են «եսակենտրոն» իշխանության հույսին, որը 2026-ին թոշակներն ու նպաստները բարձրացնելու մտադրություն չունի,- այդ մասին վարչապետ աշխատող անձը վերջերս հայտարարեց,- բայց հորդորեց թոշակառուներին՝ անկանխիկ առեւտուր անել ու հետվճար ստանալ՝ 5-6 հազար դրամի չափով:
Ճիշտ է՝ էլի բան է, բայց, միեւնույն է, սննդամթերքների գների անզուսպ աճը, համատարած թանկացումները՝ այն էլ Ամանորի տոներին ընդառաջ, անհաղթահարելի են մնում հասարակության խոցելի խմբերի համար: Հավելենք նաեւ, որ անկանխիկ առեւտրի պայմաններից օգտվելը տարեց մարդկանց համար դժվար ու անսովոր գործարք է:
Առհասարակ՝ նմանություն եմ տեսնում Հայաստանի թոշակառու քաղաքացիների ու բռնատեղահանված արցախցիների միջեւ, որոնց նկատմամբ խտրականությունը սահմաններ չի ճանաչում: Հազար մաղով անցնելուց հետո էլ նրանք աղքատության մեջ են՝ իշխանականների ինքնագոհ կեցվածքի ներքո։
Կարդացեք նաև
Խոսքը ե՛ւ հայաստանցի թոշակառուների, ե՛ւ բռնի տեղահանված արցախցիների մասին է: Երկուսի վերաբերմամբ էլ գործող ՔՊ-ական իշխանությունների մոտեցումը նույնն է՝ քար անտարբերություն երբեմնի «հպարտ» քաղաքացիների նկատմամբ, նրանց հոգսերի ու սոցիալական խնդիրների անտեսում:
Նատաշա ՊՈՂՈՍՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայացք Երևանից» թերթի այս համարում
