Հատված «Մոդուս Վիվենդի» կենտրոնի տնօրեն Արա Պապյանի հետ հարցազրույցից:
– Ձեր կարծիքով՝ այդ գեղարվեստական կողմը ե՞րբ պիտի մեղմվի, արդեն 5-րդ խորհրդաժողովն է, բայց դեռ գեղարվեստական շունչն էր իշխում։
– Մի մոռացեք, որ Հայ դատով հիմնականում մարդիկ զբաղվում են ոչ թե՝ որպես մասնագիտություն, այլ՝ որպես հոբբի։ Հայ Դատով զբաղվելը ոմանց համար հոբբի է, ոմանց համար՝ նաև հաճույք է, պատիվ է, ոմանք ասում են՝ նաև փող է, ոմանց համար գործ է։ Իհարկե, մեծ մասը հայրենասիրությունից դրդված է անում, բայց հայրենասիրությունը դեռ մասնագիտություն չէ։ Կարող ես հայրենասեր լինել, բայց մասնագետ չլինել։
Ես միշտ ասում եմ՝ եղբայր, մի հրեա իրավաբան վարձեք, թող լինի հակահայ, բայց լինի լավ մասնագետ, իր փողը տվեք, իր գործը թող լավագույնս անի, իսկ իր ներքին համոզումն ինչ է՝ ինձ պետք չէ։ Այդ գեղարվեստականը պետք է ընդունել՝ իբրև ընդհանուր պայքարի ածանցյալ։ Ես երկար տարիներ ապրել եմ սփյուռքում, գիտեմ, որ սփյուռքը շատ ավելի էմոցիոնալ է, իր խոսքի ոճի մեջ ճոխություն է սիրում…
Կարդացեք նաև
– Խորհրդաժողովի հիմքը դրեց ԱԳՆ-ն, ի դեպ, ոմանք դեռ այն կարծիքին են, որ նման խորհրդաժողովն ԱԳՆ-ի գործառույթն է, ի՞նչ կասեք։
– Երբ որ մենք ԱԳՆ-ում սկսեցինք Հայաստան-Սփյուռք խորհրդաժողովը, Սփյուռքի նախարարություն դեռ չկար, ստեղծվելուն պես նրան փոխանցվեց խորհրդաժողով անցկացնելու գործը։ Եթե ինձ հարցնեք, առհասարակ մեզանում Սփյուռքի նախարարություն պետք չէ լինի, Արտաքին գործերի նախարարության Սփյուռքի վարչությունը լրիվ բավական է, որովհետև սփյուռքահայերը հանդիսանում են տարբեր երկրների քաղաքացիներ, իսկ այդ երկրները Հայաստանի հետ հարաբերվում են ԱԳՆ-ի միջոցով։ Ի՞նչ է նշանակում սփյուռք՝ չկա նման բան։ Կա ԱՄՆ-ի քաղաքացի, Լիբանանի քաղաքացի, Իրանի քաղաքացի, իսկ սփյուռքը ֆիկցիա է։ Դու չես կարող լիբանանահային, ամերիկահային, իրանահային, մյուսին նույն ձևով մոտենալ, բոլորին դիտարկել մի կառույցի մեջ։ Նրանք բոլորը տարբեր խնդիրներ ունեն, տարբեր իրավական դաշտում են գտնվում։ Որոշել են, ստեղծել են Սփյուռքի նախարարություն, որը ծախսը բավականին շատացրել է։
Ի վերջո, մարդիկ խորհրդաժողովին ելույթներ են ունենում, նշում են գործեր, որոնք կիսատ են մնացել, փող չկա՝ փող են ուզում։ Խորհրդաժողովին ծախսված փողի մի մասը կարելի էր պարզապես ուղղել կիսատ գործերն ավարտելուն։ Ես, օրինակ, Սփյուռքի նախարարություն չէի պահի և առհասարակ մեզանում կկրճատեի ոչ միայն՝ Սփյուռքի, այլ՝ մի քանի նախարարություն ևս։
Անուշ ԹՐՎԱՆՑ
Հարցազրույցն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «168 ժամ» թերթի այսօրվա համարում