Վերջերս յութուբյան իմ տեսագրություններից մեկի տակ գտա հետեւյալ մեկնաբանությունը, copy-paste եմ անում այն. «չաչալ կեղտ քռչոխլի ռոբ պապատ ոնցա?»: Եթե փորձենք վերծանել այդ «հիերոգլիֆները», ապա պետք է ենթադրել, որ գրողը ներկայիս վարչապետի երկրպագու է, որն ինձ չի սիրում այն պատճառով, որ ես Փաշինյանի երկրպագուն չեմ եւ, հետեւաբար, կատարում եմ ՀՀ երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանի պատվերը: «Տրամաբանական» այդ շղթան ես համացանցում հանդիպում եմ ամեն օր, ինչից կարող եմ ենթադրել, որ այդպես է մտածում իմ համաքաղաքացիների մի ստվար զանգված: Ամենահետաքրքիրն այն է, որ խնդրո առարկա տեսագրությունը որեւէ կապ չուներ Փաշինյանի ու ընդհանրապես քաղաքականության հետ՝ այն նվիրված էր ռուս գրող Վլադիմիր Նաբոկովի «Լուժինի պաշտպանությունը» հրաշալի վեպին:
Ի՞նչ եք կարծում, ինչպե՞ս պետք է արձագանքել նման մեկնաբանություններին: Իհարկե, կասեք՝ բանի տեղ չդնել: Եթե խոսքն իմ անձնական ընկալումների մասին է, ապա ես, բնականաբար, ոչ վիրավորվում եմ, ոչ էլ երբեւէ փորձել եմ արդարանալ:
Բայց այստեղ կա հասարակական խնդիր՝ վերջին 10-15 տարում կրթական մակարդակի շեշտակի անկումը, որի հիմնական պատճառներից մեկը համացանցն է: Ավելի կոնկրետ՝ ինքնարտահայտվելու դյուրությունը, առանց որեւէ մտավոր պաշարի առկայության՝ հավանության արժանանալու հնարավորությունը: Եվ այստեղ պետք է ոչ թե զայրանալ, ոչ թե ծաղրել, այլ մեծ համբերատարություն դրսեւորելով, բոլոր հնարավոր հարթակներում կրթել մեր հայրենակիցներին: Կրթել՝ ոչ թե փաշինյանական իմաստով, որովհետեւ ա՛յդ իմաստով մեջբերված յութուբյան մեկնաբանության հեղինակը բավականաչափ «կրթված է»:
Կրթել այնպես, ինչպես որ դա անում էին Մադրասի խմբակի, Մխիթարյան միաբանության նվիրյալները, Խաչատուր Աբովյանը, նրանցից առաջ եւ նրանցից հետո մեր ազգի լավագույն զավակները: Կրթել՝ հաշվի չնստելով ժամանակի հետ եւ չսպասելով, որ քո ջանքերը կգնահատվեն:
Կարդացեք նաև
Ահա թե ինչ է այս թեմայով ասում Պողոս առաքյալը. «Հիմար եւ անմիտ վեճերից խուսափի՛ր, իմացի՛ր, որ դրանք կռիվներ են ծնում: Այսպես, ուրեմն, Տիրոջ ծառան պետք չէ, որ կռիվ անի, այլ բոլորի հանդեպ լինի հեզահամբույր, ուսուցանող, անոխակալ՝ հանդարտությամբ խրատելու համար հակառակորդներին, որ Աստված թերեւս նրանց ապաշխարություն տա, որպեսզի ճանաչեն ճշմարտությունը» (Ա Տիմ. 2:23-25):
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
