Հարցազրույց երիտասարդ ռեժիսոր Նաիրե Ստեփանյանի հետ, որ հանդիսատեսին առայժմ ծանոթ է Կ. Ստանիսլավսկու անվան ռուսական թատրոնում բեմադրած «Կարմիր գլխարկով»:
Կամերային երաժշտական թատրոնում բեմադրության է պատրաստվում կոմպոզիտոր Ռոբերտ Ամիրխանյանի «Ատամնաբույժն արեւելյան» մյուզիքլը՝ ըստ Հակոբ Պարոնյանի համանուն երկի:
– Ինչպե՞ս սկսվեց համագործակցությունը Կամերային երաժշտական թատրոնի հետ:
– Թատրոնի տնօրեն Լեւոն Աբրահամյանը դիտել էր իմ «Կարմիր գլխարկը» ու փնտրել ինձ: Այժմ «Ատամնաբույժն արեւելյանի» նախապատրաստական աշխատանքներն են ընթանում: Սցենարի վրա աշխատում է Էդուարդ Այանյանը, որը Պարոնյանի հանրահայտ գործը վերցրել է որպես հիմք, սակայն ժամանակակից շունչ է փորձել հաղորդել: Կոմպոզիտոր Ռոբերտ Ամիրխանյանն էլ փոփոխություններ է կատարել ըստ մեր ներկայացման: Ժամանակին Դրամատիկական թատրոնում Ամիրխանյանի երաժշտությամբ բեմադրվել է «Ատամնաբույժն արեւելյան» ներկայացումը, բայց դա դրամատիկ ներկայացում էր, իսկ մերը մյուզիքլ է: Երաժշտական մասը ավելի շատ է, խոսակցականը՝ քիչ: Ճիշտ է՝ Կամերային երաժշտական թատրոնում կան լավ ուժեր, բայց հնարավոր է առաջիկայում հայտարարություն տրվի ու դրսից ընտրվեն երգիչ դերասաններ:
– Ինչո՞ւ «Ատամնաբույժն արեւելյան» եւ ոչ թե այլ ներկայացում:
– Ռոբերտ Ամիրխանյանը մեր լավագույն կոմպոզիտորներից է: Եվ փառք Աստծո, մեր ժամանակակիցն է ու կարող ենք երաժշտական մասով փոփոխություններ մտցնել: Ի վերջո, ընտրել ենք այնպիսի գործ, որը եւ ազգային է, եւ ժամանակակից լսարանին հետաքրքրող: Հուսով եմ՝ աշխատանքով կվաստակենք հանդիսատեսի հետաքրքրությունը, չնայած ամեն ինչում, անկասկած, մեծ է նաեւ գովազդի դերը:
– Սովորել եք Ռուսաստանում, Գերմանիայում անցել ուսումնական պրակտիկան, բազմաթիվ ներկայացումներ դիտել արտերկրում, ինքներդ ներկայացումներ արել այնտեղ: Զուգահեռներ անցկացրեք դրսի ու Հայաստանի թատերական մթնոլորտի միջեւ:
– Նախ ասեմ, որ Գնեսինների ուսումնարանում, ապա ԳԻՏԻՍ-ում ուսանելիս շփվել եմ հայտնի ռեժիսորների հետ: Այնպես որ, ծանոթ եմ համաշխարհային մյուզիքլի մասշտաբներին ու մակարդակին: Ափսոսում եմ, որ Հայաստանում համապատասխան դպրոց չկա: Իսկ եթե դերասանները ինչ-որ բան լավ չեն անում, իրենք մեղավոր չեն, պարզապես իրենց լավ չեն սովորեցրել: Ամեն ինչ այլ կլիներ, եթե հնարավորություն ունենային գնալ-տեսնել աշխարհում ինչպես են մյուզիքլներ բեմադրում:
– Ինչպե՞ս եք վերաբերվում հայաստանյան թատերական փառատոներին:
– Դա շատ լավ է: Եթե դու հնարավորություն չունես հայտնի դեմքերին այցելել, իրենք են քեզ մոտ գալիս: Մուհամեդի ու սարի պատմությունն է: Կարծում եմ, բոլոր երկրներն ավելի հաճախ պիտի փոխանակեն իրենց մշակութային ներուժը:
– Իսկ չե՞ն մտահոգում ձեզ վարձատրության «հայաստանյան» չափանիշները:
– Վարձատրությունը, իհարկե, հետաքրքրում է, բայց այս դեպքում դա առաջնային չէ: Կարեւորն այն հնարավորությունն է, որ մյուզիքլը կյանքի կոչվի: Այժմ ես աշխատում եմ նաեւ Երեւանի կոնսերվատորիայում՝ օպերայի պատրաստման ֆակուլտետում, ինչպես նաեւ Օպերային ստուդիայում: Երբ տեսնում եմ, թե չնչին վարձատրությամբ համբավավոր մարդիկ ինչ աշխատանք են անում, զարմանում եմ: Հետեւաբար, չնայած փոքր աշխատավարձին, սիրով եմ գնում աշխատանքի:
