Սարոյանը՝ մալյանական մեկնաբանմամբ

Նարինե Մալյանի բեմադրած «Պատմություններ գնացքում» ներկայացումը ստացվել էր

Սեպտեմբերի 30-ին կայացավ Նարինե Մալյանի բեմադրած «Պատմություններ գնացքում» ներկայացման պրեմիերան՝ ըստ Վիլյամ Սարոյանի, որը կարելի է իրադարձություն համարել, մանավանդ՝ հանրապետության գորշ թատերական կյանքում հազվադեպ են պատահում նման առկայծումներ: Հենրիկ Մալյանի անվան թատրոնի դերասանները (Սամվել Թոփալյան, Արա Սարգսյան, Գեորգի Հովակիմյան, Լեւոն Ղազարյան, Լիզա Ազիզյան, Քրիստինե Հովակիմյան, Հարություն Խաչատրյան, Վահագն Գասպարյան), ինչպես նաեւ «Մհեր Մկրտչյան» արտիստական եւ Համազգային թատրոններից հրավիրվածները (Հայկ Սարգսյան, Կարեն Խաչատրյան) փայլուն հանդես եկան: Ներկայացումն իսկապես սարոյանական շնչով էր՝ պարզ ու բարդ, բարի հումորի ծալքերում՝ ողբերգական շեշտադրումներ, ինչպիսիք բնորոշ էին բիթլիսյան արմատներով ֆրեզնոցի հայորդուն: Ն. Մալյանը, անշուշտ, հրաշալի էր կատարել ռեժիսորական իր առաքելությունը՝ ներկայացումը պակաս տեղ չուներ, իսկ Սարոյանի լավագույն ստեղծագործությունների ծաղկաքաղն ու հոյակապ երաժշտական ձեւավորումը ավելի կատարյալ էին դարձրել բեմադրությունը: Բոլոր դերասաններն էին «մտել» իրենց կերպարների մեջ, մագնիսացրել հանդիսատեսին իրենց խաղով, ամեն դետալի վրա աշխատանք կար թափված՝ սկսած ամենափոքրիկ ժապավենից ու ժեստից:

Պարերը բեմադրել էր Ինեսա Մկրտչյանը, որը նաեւ հաջող խաղում էր: Մալյանցի հայտնի դերասանների արվեստին անդրադառնալու հարկ չկա, նրանք անկրկնելի էին, իսկ, օրինակ, երիտասարդ դերասան Սամվել Թոփալյանի մասին, որ բավական տպավորիչ Արամ Ղարօղլանյանին էր մարմնավորել, արժե խոսել: Նա 1,5 տարի է՝ ինչ Մալյանի թատրոնում է, ավարտրել է Երեւանի կինոյի եւ թատրոնի պետական ինստիտուտը՝ Արմեն Մազմանյանի կուրսը: Բրավոներ վաստակած երիտասարդն ասաց, որ հետաքրքիր է Սարոյան խաղալը, լի՝ հաճելի բարդություններով:

Երբեմն պատահում է, որ ինչքան էլ մեծանուն լինի հեղինակը, նրա ստեղծագործությունը նսեմանում է՝ ոչ գրագետ ռեժիսուրայի կամ անհաջող դերասանական խաղի պատճառով: Նաեւ մեզանում հաճախ է պատահում, որ հեղինակի արժեքավոր երկի հաշվին են բրավոներ կորզվում դահլիճից ու այդպես են «գոյանում» ռեժիսորին վերագրվող դափնիները: Ն. Մալյանի «Պատմություններ գնացքում»-ի պարագայում այդպես չէր: Սարոյանի հերոսների մալյանական մեկնաբանումներն իրոք հրաշալի էին: Նա ստացել էր իսկապես ճիշտ Ղարօղլանյան կամ տիպական Միսակ քեռի, ընդհանրապես ազդեցիկ էին բոլոր կերպարները, որոնք խեղճ էին օտարության մեջ, հպարտ՝ իրենց ինքնությամբ, դաժան՝ ճակատագրով, հարուստ՝ ներաշխարհով, աշխարհի երեսին գտնվող բոլոր արարածների հանդեպ իրենց անափ սիրով, այսինքն՝ այնպիսին, ինչպիսին իրենց արարիչն էր՝ Սարոյանը: