«Իմ մանկության հետքերով»

Շվեյցարիայում ապրող գյումրեցի Աստղիկ Մառանջյանը, ոգեւորված իր «Հայկական ժողովրդական հեքիաթներ» գրքի հաջողությամբ, նոր նախաձեռնությամբ է հանդես եկել. «Միասին» եւ «Արմենիա-Շվեյցարիա» հիմնադրամների օգնությամբ հրատարակվել է հայկական մանկական երգերի եւ ոտանավորների ձայնասկավառակ՝ իր գրքույկով: «Ծափիկ-ծափիկ», «Ծիտիկ-ծիտիկ», «Քեռին եկավ մեր բակը», «Թզուկի երգը» եւ այլ երգեր, որ բոլոր մեծահասակները կարոտով են սովորեցնում փոքրերին եւ մտովի իրենց անհոգ մանկություն վերադառնում: Ձայնասկավառակը թողարկվել է Հայաստանում, որպեսզի մի կողմից հայ մասնագետներին աշխատելու հնարավորություն ստեղծեր (թեկուզ եւ կարճաժամկետ), իսկ մյուս կողմից արտասահմանում հայ արտադրության բարձր որակի մասին վկայեր: Երգերն ու բանաստեղծությունները կատարում են Հայաստանի 4-12 տարեկան երեխաները:
Ըստ նախաձեռնության հեղինակի, սա Հայաստանի մանուկների նվերն է սփյուռքի իրենց հասակակիցներին: «Մենք բոլորս ականատես ու ականջալուր ենք այն մեծ ջանքերին, որ յուրաքանչյուր սփյուռքահայ գործադրում է, որպեսզի պահպանի իր ինքնությունը եւ սերնդեսերունդ փոխանցի իր մայրենի լեզուն, անկախ այն բանից, թե որ երկրում է ապրում եւ  ինչպես է ինտեգրված տվյալ հասարակությանը: Արդեն երկու տարի ապրում եմ Շվեյցարիայում եւ հիանում Ժնեւի հայ համայնքով՝ իր հայապաշտպանության հսկայական ջանքերի համար: Թոփալյան դպրոցը իր լեզվի, պարի, երգի եւ այլ առարկաների դասավանդմամբ՝ մշակույթի պահպանման խոսուն օրինակ է: Այնուամենայնիվ, ամենափոքրերին հայերեն սովորեցնելու համար տեսալսողական մեթոդները, ի զարմանս բոլորի, շատ քիչ են: Ինչպես գիտենք, հենց այդ տարիքում է, որ ծնվում է սերը դեպի մայրենի լեզուն եւ կապվածությունը հայրենի հողին ու մշակույթին: Գիրքն ու սկավառակը նախատեսված են մինչեւ 7 տարեկան երեխաների համար թե սփյուռքում, թե Հայաստանում: Ճիշտ է, վերջիններս լեզուն մոռանալու խնդիր չունեն, բայց նրանք էլ կարիք ունեն ուսուցման անհրաժեշտ տեսալսողական դիդակտիկ նյութերի»,- վստահ է Աստղիկ Մառանջյանը:
«Իմ մանկության հետքերով» սկավառակին կից գրքի ներածականում Աստղիկը գրել է: «Անունս Աստղիկ է, Աստղիկ Մառանջյան: Ծնվել եմ Հայաստանում, Գյումրի քաղաքում: Երբ տասնմեկ տարեկան էի, երկրաշարժի ժամանակ կորցրի ծնողներիս, իրենց հետ էլ՝ մանկությունս: Հեշտ բան չէ մանկություն կորցնելը…
Երեք տարի առաջ նորից գտա մանկությունս. ծնվեց Արարատը՝ տղաս: Արարատ Լապեյր: Իր հայրիկը ֆրանսիացի է:
Հիմա մենք ապրում ենք Շվեյցարիայում: Արարատը գնում է շվեյցարական դպրոց: Այնտեղ ֆրանսերեն են խոսում, երգում, արտասանում:
Ես ուզում եմ, որ Արարատը նաեւ հայերեն խոսի, հայերեն երգի եւ սիրի Հայաստանը, այնպես, ինչպես բոլոր հայ մանուկները:
Ահա թե ինչու ստեղծեցի այս գիրքն ու ձայնասկավառակը: Այն բոլոր հայ երեխաների համար է՝ լինի սփյուռքում, թե Հայաստանում: Չէ՞ որ քանի դեռ մենք բոլորս նույն երգերն ենք երգում աշխարհի տարբեր ծայրերում, մենք Միասին ենք»: