Կամ՝ ինչպես լինել օրիգինալ
Ամերիկյան «Չորս փետուր» (The Four Feathers) ֆիլմը Շեկհար Կապուրը նկարել է 2002-ին: Գլխավոր հերոսը՝ Հարին (Հիթ Լեջեր), որ բրիտանական արքայական բանակի սպա է, սիրած աղջիկ ունի՝ Էտնին (Քեյթ Հադսոն): Իրադարձություններն այնպես են զարգանում, որ նա բրիտանական բանակի այլ զինվորների հետ պետք է մեկնի Սուդան՝ ճնշելու Խարթումում բռնկված իսլամիստների ապստամբությունը: Բայց Հարին չի ցանկանում թողնել սիրած աղջկան, նա ոչ միայն հրաժարվում է ընկերների հետ պատերազմ մեկնել, այլեւ ընդհանրապես հեռանում է զինվորական ծառայությունից: Բոլորը նրան մեղադրում են վախկոտության մեջ՝ ընկերները, հայրը, սիրած աղջիկը, հարազատները… Իսկ երիտասարդն իսկապես վախենում է մահից, փափկասուն կյանքի վայելքներից անմասն մնալուց, նրա այդ քայլը չի արդարացնում սիրած աղջիկը: Վերջինիս հետ ծանր խոսակցության ժամանակ Հարիին մի նամակ են բերում՝ ծրարի մեջ չորս փետուր: Դրանք անպատվություն ու վախկոտություն են խորհրդանշում:
Մինչ Հարին հրաժարվում է զինվորական ծառայությունից, նրա ընկերները սխրանքներ են գործում Սուդանում՝ հանուն հայրենիքի: Քանի որ ի վերջո բոլորը երես են թեքում Հարիից, սիրած աղջիկն էլ նախապատվությունը տալիս է նրա ընկերոջը, հերոսն անպատվությունից փրկվելու համար մեկնում է պատերազմ: Փաստորեն, ամերիկյան «Չորս փետուր» ֆիլմի որոշ գծեր կրկնվում են Մհեր Մկրտչյանի «Կյանք ու կռիվ» ֆիլմում, որ կինոշուկայում հայտնվել է 2016-ին: Հայկական ֆիլմում էլ 4 ընկերներ են, այնտեղ էլ հերոսը՝ Տիգրանը (Սամվել Թադեւոսյան), ի հեճուկս իրեն վախկոտ կոչողների, ի վերջո պատերազմ է գնում: «Դու ամեն ինչից վախենում ես. երկրից գնալուց վախենում ես, կռիվ գնալուց վախենում ես, սեր խոստովանելուց վախենում ես: Դու հիմարություն էլ չես անում, գոնե մի բան արա՛, վախենալով արա, բայց վախենալով մի՛ ապրի»,-նրա երեսին նետում է պապը (Դավիթ Հակոբյան): Չէ՞ որ Տիգրանը «Չորս փետուրի» Հարիի նման խուսափել էր զինվորական ծառայությունից ու նախընտրել գյուղական ուսուցչությունը՝ իբրեւ բանակից ազատվելու այլընտրանք: Մհեր Մկրտչյանի ֆիլմում էլ հերոսի սիրած աղջիկը բաժին է հասնում հերոսի ընկերոջը: Այ քեզ զուգադիպություն:
Ֆեյսբուքյան մի օգտատեր օրերս անդրադառնալով այդ նմանություններին, գրել էր, որ մենք չենք փայլում օրիգինալությամբ:
Կարդացեք նաև
Հասկանալի է, որ կան թափառիկ սյուժեներ, բայց փաստն այն է, որ Կապուրն ավելի շուտ է նկարել իր ֆիլմը՝ հայկականից: Նա հաստատ մեզանից ոչինչ չի «թխել»:
Իմիջիայլոց՝ օրիգինալության մասին:
Պատերազմի մասին ֆիլմերում պարտադիր չէ, որ արյուն լինի, դիակներ, կտրված գլուխներ ու ճայթող մահաբեր զենքեր, ինչպես հանդիպում է հայկական ֆիլմերում:
Օրինակ, 2016թ. «Ոսկե ծիրան» կինոփառատոնի խաղարկային ֆիլմերի մրցույթին մասնակցում էր բուլղարուհի Իգլիկա Տրիֆոնովայի «Դատախազը, դատապաշտպանը, հայրը եւ որդին» ֆիլմը՝ ներշնչված իրական պատմությունից, որը բոսնիական պատերազմի մասին էր: Սակայն պատերազմական ոչ մի դրվագ չկար ֆիլմում, որեւէ կրակոց ու կտրված գլուխ չերեւաց, բայց զգում էիր արհավիրքի ողջ դաժանությունն ու դրա անդրադարձը մարդկային խեղված ճակատագրերի վրա: Միայն մի դրվագը բավական էր ռեժիսորի նրբանկատության մասին գաղափար կազմելու համար՝ քրիստոնյա եւ մահմեդական ամուսինների աղոթքի պահը: Պատերազմի պատճառով որդուն կորցրած մահմեդական կինն իր նամազից հետո քրիստոնյա ամուսնուն խնդրում է աղոթել ու խաչակնքվել, տառապած ամուսինը անդրդվելի է: Կինը վերցնում է ամուսնու ձեռքը եւ ամուսնու ձեռքով խաչակնքում նրան: Սա սիրո բարձրագույն արտահայտություն է, որտեղ ռասան, կրոնը ու համոզմունքները կապ չունեն: Ու սեր ցույց տալու համար պարտադիր չէ անկողին նկարել, ինչպես պատերազմի դեպքում՝ հրանոթ ու կործանիչ…
ԳՈՀԱՐ ՀԱԿՈԲՅԱՆ
«Առավոտ»
02,02.2017
Ռեժիսորը ինչ?անի՝ամբողջը ,,ամերիկանացրել ենք,,այլ լեզու այլևս չենք հասկանում:Անունները՝Նիկ,Տիկ,Ան,սյուրպրիզը՝սուրպրայզ…:Ինքն էլ հայ է չէ?,ձեզ կարելի է իրեն չի?կարելի….
Բայց վատ ֆիլմ չէր, թեպետ գլխավոր դերակատարը բնական էր խաղում, բայց պարզունակ բան կար մեջը: Հուզիչ տեսարաններ կային, բայց շատ էր ռամկացած ներկայացված հասարակությունը: Սամվել Թոփալյանը տեղում չէր, սխալ ընտրություն էր կատարված: Անի Խաչիկյանն էր լավ, զուսպ: Ափսոս, որ երկրորդ մասն ավելի թույլ էր: