Aravot.am-ը ներկայացնում է Մալաթիա-Սեբաստիա վարչական շրջանի թիվ 94 մանկապարտեզի ավագ խմբի առօրյայից մի քանի դրվագ: Ինչու ենք որոշել ներկայացնել, որովհետեւ այս խմբի դաստիարակի մոտեցումներն ու աշխատանքային մեթոդները, մեր համոզմամբ, իսկական վարպետության դաս կարող են լինել բոլոր մանկավարժների համար:
Դաստիարակի այս մոտեցումներին ծանոթ են երեխաների շահերի պաշտպանությամբ «մտահոգ» պետական կառույցների համապատասխան բաժինների ղեկավարները՝ Քաղաքապետարանի հանրակրթության վարչության պետը, վարչական շրջանի կրթության բաժնի պետը: Նրանք այս կոնկրետ դեպքերով արձանագրել են հակամանկավարժական գործունեություն, եզրահանգել, որ մանկավարժը պետք է աշխատանքից անհապաղ հեռացվի:
Իսկ ինչ է տվել այդ արձանագրումը. գործնականում՝ ոչինչ:
Կարդացեք նաև
Ներկայացնենք ընթացակարգը. որպեսզի մանկավարժը աշխատանքից ազատվի հակամանկավարժական գործունեության համար, քաղաքապետարանի կամ վարչական շրջանի կրթության բաժնի պետը պետք է մանկապարտեզի տնօրենին գրավոր ցուցում տա, իսկ գրավոր ցուցումի համար պետք է հիմք՝ համապատասխան ապացույցով ծնողը ահազանգ ներկայացնի թեժ գծերին:
Խնդիրն այն է, որ վարչության պետի՝ այսինքն` մանկապարտեզի տնօրենի վերադասի ցուցումը պարտադիր կատարման ենթակա չէ, մանկապարտեզի տնօրենը կարող է շատ հանգիստ հակափաստարկներ ներկայացնել, որ հակամանկավարժական գործունեություն չի տեսնում ու մերժի ցուցումը կատարել:
Իսկ մերժման հետքերով զբաղվում է ծնողը, ոչ թե պետական կառույցը, որը արձանագրել է հակամանկավարժական գործունեություն: Այսինքն՝ պետական կառուցի գործունեությունն ավարտվում է ծնողին թեժ գծեր ուղղորդելով:
Ինչու են ծնողները հիմնականում նախընտրում լռել պարտեզի խնդիրների մասին
Այն տարածված մտայնությունը, որ միեւնույնն է՝ խնդիրը բարձրաձայնելու դեպքում էլ ոչինչ չի փոխվի, պարզվում է՝ շատ էլ իրական է: Ու շատ դեպքերում ծնողները հենց այս պատճառով են նախընտրում խնդիրների վրա աչք փակել: Խնդիրը բարձրաձայնելուց հետո լավագույն բանը, որ կարող են առաջարկել ծնողին՝ երեխայի խումբը կամ պարտեզը փոխելն է: Այսինքն՝ խնդիրը բարձրաձայնելուց հետո ծնողին մնում է միայն «բողոքականի» պիտակն իր բոլոր վատ հետեւանքներով:
Խնդիրների այսպիսի լուծումները կանաչ լույս են վառում բոլոր մանկավարժների առջեւ՝ երեխաների հետ խոսելու ու վարվելու այնպես, ինչպես ուզում են:
Արփինե ՍԻՄՈՆՅԱՆ
Երեխայի աղիողորմ , անմխիթար, օգնություն աղերսող լացը ականջներումս է։ Հետագայում երեխայի ատելությունը կարող է փոխվել վրեժխնդրության։ Նա ատելով իր մանկության այդ չար աշխարհը ,նրա զոհից կարող է վերածվել դաժան հանցագործի։ Ահա եվս մեկ ապացույց այն բանի , որ հասարակության կայացման հիմքը կրթությունն է։ Իմ կարծիքով , որքան էլ որ դաստիարակը մեղանչի , նրան պետք է դատել եվ ընդմիշտ զրկել կրթության ոլորտում աշխատելու իրավունքից։
Հինգ տարի ազատազրկում խստացված ռեժիմով:
Հինգ տարի ազատազրկում դաստիարակչուհուն՝ մի շարք հոդվածներով և խստացված ռեժիմով:
Ցավոք այս մոտեցումները ոչ միայն պետական նախակրթարաններում են այլ նաև մասնավոր դպրոցներում՝ վճարովի։ Ոչ-մանկավարժները դառնում են մանկավարժ ու ցավոք պետության վերահսկողական գործառույթը կաղում է հատկապես մասնավոր կրթական համակարգում։ Հաճախ այսպիսի վարմունքը արդարացվում է ցածր աշխատավարձով կամ ծնողի դաստիարակման բացով։ Մոռանում են, որ ծնողը մասնագիտություն չէ։ Իսկ մանկավարժը՝ մասնագիտություն է, որի համար 5-7 տարի սովորում են։ Նման «մանկավարժները» խեղում են մի ամբողջ սերունդ։ Պետությունը պետք է խիստ մտահոգվի այս տեսակ ազգային անվտանգության խնդիր հանդիսացող դեպքերով։ Սա ասելով բնավ չեմ արդարացնում որոշ ծնողների դաստիարակությունը ևս ու ցավոք ունենք այն ինչ ունենք։ Սա, ի դեպ, բոլոր մանկավարժներին չի վերաբերում։ Հարգանք ու խոնարհումս՝ իրական, իրենց գործի նվիրյալ մանկավարժներին։
Դեռևս պարզ չէ, թե երեխան ինչու չի ուզում հանվել, հնարավոր է, երեխան բնավ էլ անդաստիարակ չէ, պարզապես դաստիարակների անտանելի պահվածքի հետևանքն է երեխայի պահվածքը։