ԵՎՐՈՊԱՑԻՆԵՐԸ ՆԱԽԱՏՈՒՄ ԵՆ ՀԱՅ ՈՒՍԱՆՈՂՆԵՐԻՆ

Վերջիններն էլ դրանում քաղաքական ենթատեքստ են տեսնում

ԵԱՀԿ երեւանյան գրասենյակի հրավերով Եվրոպական ուսանողական միությունը (ԵՈՒՄ) ամռանը հայաստանյան բուհերի շրջանում ուսումնասիրություն էր կատարել՝ հայտնաբերելու Հայ ուսանողական շարժման «պլյուսներն» ու «մինուսները»: Արդյունքում հրատարակվել է զեկույց, որտեղ տեղ են գտել միայն «մինուսներ»: Այստեղ, մեղմ ասած, քննադատվում են Հայ ուսանողական շարժումը, ուսանողական խորհուրդների, բուհերի գործունեությունը եւ այլն: Նշված փաստաթուղթը վերջին շրջանում տարաբնույթ մեկնաբանությունների տեղիք տվեց: Բուհերի ղեկավարները կամ ուսանողական տարբեր կազմակերպություններ փորձում էին եվրոպացիների քննադատությանն արժանացած հայաստանյան խայտառակ պատկերի մեղքը բարդել մեկը մյուսի վրա:

«Առավոտը» զրուցեց ուսանողական մի քանի կազմակերպությունների հետ, պարզելու՝ որքանո՞վ են համամիտ ԵԱՀԿ-ի եւ ԵՈՒՄ-ի գնահատականներին: Հայաստանի երիտասարդության ազգային խորհրդի (ՀԵԱԽ) փոխնախագահ Հայկ Ակարմազյանին հարցրինք՝ ինչո՞ւ հանկարծ ԵԱՀԿ-ն սկսեց հետաքրքրվել հայ ուսանողական շարժմամբ: «ԵԱՀԿ-ի երեւանյան գրասենյակն, ըստ երեւույթին, նոր աշխատակից է ընդունել, որը որոշել է ԵԱՀԿ-ի գումարներով իբր լավ գործ անել, բայց իրականում աչքը շինելու տեղը հոնքն էլ է հանել: Սա քաղաքական փաստաթուղթ է, որը մի քանի տարով երկարաձգեց Հայաստանի՝ ԵՈՒՄ անդամ դառնալու Բոլոնիայի հռչակագրով սահմանված պայմանը: Բոլորս էլ գիտենք, թե ԵԱՀԿ-ն ինչով է զբաղվում, Եվրոպական ուսանողական միությունն էլ Եվրամիության եւ Եվրախորհրդի քաղաքականությունը տանող կազմակերպություն է»,- պատասխանեց Հ. Ակարմազյանը: Այնուհետեւ մեր խնդրանքով երիտասարդներն անդրադարձան զեկույցում տեղ գտած առանձին գնահատականների: Օրինակ, ըստ այդ փաստաթղթի՝ Հայ ուսանողական շարժումը դեռ չի իրականացնում ուսանողների ներկայացվածության հիմնական սկզբունքները: Այս կապակցությամբ Հ. Ակարմազյանն ասաց. «Հայ ուսանողական շարժման հիմքը մաքուր էր, երբ ղարաբաղյան պատերազմից վերադարձած տղաներն իրենց ընկերների պատվին հիմնեցին այն: Հետո շարժումը մոդիֆիկացվեց: Այժմ մեր ուսխորհուրդներն ունեն փոքր հեղինակություն: Երբ 2006-2007-ին բոլոր ուսխորհուրդները քաղաքականացվեցին, դրանց ղեկավարները հասկացան, որ հարցեր լուծելու համար ամենեւին էլ պարտադիր չէ վայելել ուսանողության հարգանքը, դա կարելի է անել քաղաքական ակցիաների, իշխանական պնակի կողքին կանգնելու միջոցով: Ցավոք, ուսանողության այսօրվա լիդերները չկայացած մարդիկ են, որոնք տեղ չեն տալիս իրական լիդերներին: Նրանց թվում է, երբ գնում են ՀՀ նախագահի մոտ եւ ասում, թե այնքան ուժեղ են, որ կարող են շատ բան անել՝ նախագահը կհավատա: Դրա ապացույցն է ուսանողների բողոքավոր զանգվածը: Փոխանակ ՄԻԱԿ-ի թերթոններ, ՀՀԿ-ի դրոշակներ բաժանեն, ՀՅԴ-ի հետ ասեն՝ «Մենք Վահանի հետ ենք», ընդդիմության հետ գոչեն՝ «Պայքար, պայքար, մինչեւ վերջ» եւ փչացնեն ուսանողական դաշտը, թող հասկանան, որ կոչված են պաշտպանելու ուսանողների շահերը»: Զեկույցի մի կետով էլ նշվում է, որ ուսխորհուրդների ղեկավարների մեծ մասը կապված է ՀՀ իշխող կուսակցության հետ, քանի որ «սխալ» կամ այլ կուսակցության հետ կապը դժվարացնում է առաջխաղացումը: Այս կապացությամբ Երեւանի պետական ճարտարագիտական համալսարանի ուսխորհրդի անկուսակցական նախագահ Կարապետ Թոռչյանը նշեց. «Դա բխում է ուսանողների անտարբերությունից: Մյուս կողմից էլ ինչպե՞ս կարելի է խոսել անկախության մասին, եթե ուսխորհուրդը տվյալ բուհի մի ստորաբաժանում է, դրա կնիքը, հաշվեհամարը բուհինն են: Կամ եթե մի կազմակերպություն ֆինանսավորվում է ընդամենը մեկ աղբյուրից, ապա նա ինքնըստինքյան ընկնում է կախման մեջ»: Շարունակելով գործընկերոջ խոսքը՝ նախկինում ուսխորհրդի նախագահի պաշտոն զբաղեցրած Հ. Ակարմազյանը նկատեց. «Եթե ուսխորհրդի նախագահը գնում է երկրի նախագահի մոտ եւ ասում՝ ինձ լավ նայիր,՝ ինչ ասես՝ կանեմ, ուրեմն նրա հետեւում ոչ ոք չկա կանգնած: Այլապես, եթե իմանար, որ իր հետեւից գոնե 1000 մարդ է գալիս, հաշվի կնստեր այդ զանգվածի հետ: Սա բնորոշ է եւ ընդդիմադիր, եւ իշխանական թեւի երիտասարդներին: Առաջինների շուրջ ժամանակին հավաքվում էին բանակի հարց բարձրացնելու պատճառով, երկրորդներն էլ խոստանում էին, թե «Բազե» կտանեն: Ի վերջո, պարտադիր չէ, որ ուսխորհրդի նախագահը լինի գերազանցիկ, գալստուկավոր, թղթապանակը թեւի տակ, կարեւորը՝ ուսանողությունը հարգի եւ գնա նրա հետեւից»: Հայ ուսանողական շարժումը մերկացնող զեկույցում նաեւ նշվում է, որ բուհի կողմից տրամադրված ռեսուրսները հեշտությամբ կարող են դառնալ շանտաժի զենք: Այս երեւույթը Կ. Թոռչյանը բացառում է միայն մեկ պարագայում. «Եթե ուսխորհրդի եւ բուհի ղեկավարության միջեւ լինի առողջ համագործակցություն»: Իսկ Հ. Ակարմազյանը «անկեղծացավ». «Բուհի ղեկավարությունը, ըստ էության, կարող է շանտաժի գնալ: Օրինակ՝ կարող է ուսխորհրդին ասել. եթե խոսես տվյալ դասախոսի կոռումպացվածության մասին՝ կզրկվես համապատասխան ֆինանսավորումից: Ախր այդ ֆինանսավորումը ուսանողներին պետք է, չէ՞: Այստեղ մեծ դեր ունի բուհի ռեկտորի բարոյական նկարագիրը: Հուսանք՝ ուսխորհրդից դուրս եկած պարոն Աշոտյանը հանդես կգա ուսխորհուրդների իրավական կարգավիճակին առնչվող օրենսդրական նախաձեռնությամբ»: Եվրոպացի մասնագետները ՀՀ-ում նաեւ նկատել են շիզոֆրենիկ կապ բուհերի եւ կուսակցական քաղաքականության միջեւ: Այս առիթով Հ. Ակարմազյանն ասաց. «Վատ չէ, երբ ուսխորհրդի նախագահը որեւէ կուսակցության անդամ է, եթե դա կարողանում է ծառայեցնել ուսանողների խնդիրները վեր հանելուն, ոչ թե ընդհակառակը»: Զրույցի վերջում էլ մեր զրուցակիցը նեղսրտեց. «Նրանք իրավունք չունեին գնահատել եւ թողնել- գնալ: Իսկ ո՞վ պիտի օգնի մեր ուսանողական կազմակերպություններին՝ կայանալ: Ի՞նչ է նշանակում, որ Եվրոպական ուսանողական միության նախագահը Հայաստանին երաշխավորություններ տա, սա երկիր է, պետություն, ոչ թե իրենց նման կազմակերպություն»: