![\"\"](\"https://www.aravot.am/2007/aravot_arm/February/2/p2.jpg\")
Հարցազրույց Անուշ եւ Ինգա Արշակյանների հետ
– Շուրջ 6 տարի պրոֆեսիոնալ բեմում պրոպագանդում եք ազգային, աշուղա-գուսանական երգեր: Ազգային երգերի ձեր մեկնաբանությունները մասնագետները թեեւ որակում են կիրթ, սակայն նշում են, որ դրանցում, ինչպես բարբառների, այնպես էլ երաժշտության ընդգծված շեշտադրում կա:
Անուշ- Համամիտ ենք ասվածին: Ծնունդով երեւանցի լինելով՝ մենք փորձում ենք յուրացնել Հայաստանի տարբեր շրջանների բարբառները: Ժամանակին եղել ենք տարբեր արշավախմբերի կազմում, իսկ վերջին տարիներին՝ երկուսով ենք մեկնում մարզեր՝ տատիկ-պապիկներից վերցնելու մեր էթնիկ գանձերը: Իհարկե, դրանց տեքստերը վերարտադրելիս հանդիպում ենք նաեւ չափազանցված շեշտադրումների: Դառնալով մեր մատուցած էթնիկ երգերի երաժշտությանը, բերեմ Կոմիտասի օրինակը: Երբ նա Բեռլինում սովորելիս իր ուսուցչապետին ներկայացրել է հայկական ժողովրդական երգերի մի քանի ներդաշնակումներ, վերջինս հիացած բացականչել է. «Դուք լավ ուղու վրա եք, շարունակեք զարգացնել ձեր ազգային ոճը, բայց առաջնորդվեք արդի երաժշտության գեղարվեստական օրենքներով»: Նույն բանը փորձում ենք եւ մենք անել, որովհետեւ ճշմարիտ արվեստագետը օրենքների ստրուկ չպետք է լինի: Օրենքը կարող է միայն ծառայել իբրեւ ուղեցույց:
– Ձեր կարիերայի սկզբում դուք անդրադառնում էիք Կոմիտասին, իսկ հիմա՝ ոչ:
Ինգա- Մինչ կոնսերվատորիայի ջազ-վոկալ բաժնում ուսանելը, մենք ավարտել ենք Ա. Բաբաջանյանի անվան երաժշտական ուսումնարանը, ես՝ որպես ջութակահարուհի, քույրս՝ դաշնակահարուհի: Երգերի կոմիտասյան մշակումներով ենք ընդունվել Երգի պետական թատրոն: Միգուցե մեր ստացած դասական երաժշտական կրթությունն է պատճառը, որ գիտակցում ենք Կոմիտաս ներկայացնելու պատասխանատվությունը: Այո, այդ երգերին մոտենալու համար մեծ հանդգնություն է հարկավոր, մանավանդ որ, գիտես, ինքը՝ Կոմիտասը, համառորեն հայ ազգային երաժշտական մշակույթը հասցրեց համամարդկային երաժշտական արվեստի գագաթներին: Մի խոսքով, դեռ շարունակելու ենք Կոմիտաս սովորելն ու յուրացնելը:
– Հայաստանյան շոու-բիզնեսում տիրող ժամանակակից ռիթմերի կողքին ձեր ներկայացրած երգերն ունեն մեծ լսարան: Դժվար չէ՞ միայն երկուսով այդ դաշտում «կռվելը»:
Անուշ- Ճիշտ եք նկատել, մենք իսկապես կռվի ենք դուրս եկել, բայց մեր կողքին կան համախոհներ՝ երկուսով չենք: Անշուշտ, ժամանակակից ռիթմերի կողքին դժվար է: Այսօր մարդիկ նուրբ գույներ դժվարությամբ են ընկալում, իսկ մեր ներկայացրած արվեստը բխում է ակունքներից եւ զուտ հայկական է ու նուրբ: Երբ մեզ ծափահարում են, դա մեր անձին չենք վերագրում, այլ հայկական անաղարտ երգերին:
– Ի տարբերություն ձեր որոշ գործընկերների, ունեք ինչ-ինչ լծակներ ունեցող պրոդյուսեր՝ Գրիգոր Նազարյանը՝ «Շարմից»: Հետաքրքիր է, Հայաստանի պայմաններում պրոդյուսերը ինչո՞վ է թեթեւացնում արվեստագետի կյանքը:
Ինգա- Արդեն մեկուկես տարի է՝ նա մեր պրոդյուսերն է: Այժմ ազատվել ենք մի ծանր բեռից՝ ինքներս մեզ ներկայացնելուց ու ավելի հանգիստ ենք ապրում: Այդ հանգստությունը, սակայն, չի վերաբերում ստեղծագործականին:
– Արշակյան քույրերը, իրենց որոշ գործընկերների նման, չե՞ն տառապում «եվրատեսիլյան» հիվանդությամբ:
Անուշ- Ոչ, ինչպես մեր գործընկեր, տաղանդավոր գործիքավորող Մուրզիկն է ասում՝ ուրիշ է երեւանյան հանդիսատեսը: Չմոռանանք, որ «Եվրատեսիլը», ի վերջո, հեռուստատեսային մրցույթ է: Թեեւ կարեւորում ենք այն Հայաստանը ներկայացնելու առումով, բայց չենք գերագնահատում ու կուլտ դարձնում: