Փարիզի «Յառաջ» թերթի հիմնադիր խմբագիր, դաշնակցական յայտնի գործիչ Շաւարշ Միսաքեանի հետեւեալ վկայութիւնը կ՛արժէ վերընթերցել.
«Դաշնակցութիւնը կը մնայ անխոցելի՝ ցորչափ կը գործէ ինքնաքննութեան բնազդը: Մեր կուսակցութեան հիմնական արժանիքներէն մին է ինքնավստահութիւնը,- տոկուն կեցուածք, սուր նայուածք եւ վճռականութիւն՝ խօսքի թէ գործի մէջ»:
Յատկանշական է, որ մեր ժողովուրդի պատկերացումներուն մէջ Դաշնակցութեան արժանիքներէն շեշտուած են Միսաքեանի նշած ինքնավստահութիւնը, տոկուն կեցուածքը եւ վճռականութիւնը: Ուզենք թէ չուզենք, ինքնազննութեան կամ ինքնաքննադատութեան արժանիքը աւելի թերահաւատօրէն կ՛ընդունուի:
Ինչո՞ւ:
Նախ՝ ինքնաքննադատական հրապարակային գրականութեան ոչ այնքան առատութիւնը, ապա՝ դաշնակցական կամ նախկին դաշնակցականներու հակակարգապահական ընթացքներու պատժական միջոցառումները, անոնց վերաբերեալ շրջագայող մերթ իրական՝ բայց յաճախ շինծու զրոյցները, պատժուողներու արդարացումներու փորձերը, դաշնակցական կարգապահութեան՝ առասպելական չափերու հասած հռչակը… այս բոլորը աւելի շատ Դաշնակցութիւնը կը ներկայացնեն իբրեւ անհանդուրժող, խիստ կառոյց մը, ուր «ինքնազննութիւնը» տեղ չունի:
ԱԲՕ ՊՈՂԻԿԵԱՆ
Նյութի մանրամասները կարդացեք Asbarez -ի կայքում