Ռուսաստանի ռազմաարդյունաբերական ոլորտի դեմ ամերիկյան պատժամիջոցները կարող են նպաստել Հարավային Կովկասում միլիտարիզացիայի մակարդակի նվազմանը, ինչը, իր հերթին, տարածաշրջանում կնվազեցնի պատերազմի վերսկսման ռիսկերը: Մյուս կողմից` ԼՂ կարգավորման գործընթացի մենեջմենթը չի դառնա Ռուսաստանի մենաշնորհը, որովհետև Մոսկվան հենց սպառազինությունների մատակարարման միջոցով է իրականացնում այդ գործառույթը: Գլոբալ հարթության վրա չբացառենք, որ հենց ռուսական պատժամիջոցների միջոցով Վաշինգտոնը շեշտակի կարող է մեծացնել իր դերակատարությունը ԼՂ կարգավորման գործընթացում, եթե Հարավային Կովկասն առաջնահերթություն դառնա Սպիտակ տան օրակարգում:
Մյուս կողմից` ռուսական ռազմաարդյունաբերական կոմպլեքսի դեմ ԱՄՆ պատժամիջոցներն ավելի շատ կարող են հարվածել ոչ թե Հայաստանին, այլ Ադրբեջանին, որովհետև Հայաստանի միլիտարիզացիան պարտադրված է` Ադրբեջանի հետ սպառազինությունների մրցավազքում բալանսը պահպանելու նպատակով: Նույնիսկ ավելին` ռուսական սպառազինության մատակարարումների սահմանափակումը Հարավային
Կովկաս կարող է էապես մեծացնել Հայաստանի ինքնիշխանության և սուբյեկտության մակարդակը, որովհետև Մոսկվան կզրկվի Հայաստանի նկատմամբ շանտաժ բանեցնելու հիմնական լծակներից մեկից:
Գլոբալ հարթության վրա միայն ռուսական կայսրության թուլացումը կարող է նախադրյալներ ստեղծել Հարավային Կովկասում տարածաշրջանային համագործակցության և անվտանգության համակարգի ինստիտուցիոնալ մեխանիզմների ստեղծման համար: Իսկ ամերիկյան պատժամիջոցների նպատակը հենց Պուտինի համակարգի, կայսրության փլուզումն է:
Սարգիս Արծրունի
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
