Եվ այսպես, Հայաստանում ՀՀԿ-ի դարաշրջանն ավարտվեց։ Մնում է, որ ավարտվի նաեւ ՀՀԿ-իզմի դարաշրջանը։
Միանգամից ասենք՝ տեխնիկապես սա ավելի բարդ է լինելու։ Որովհետեւ «ՀՀԿ-իզմ» երեւույթը բավականին բազմաշերտ է եւ կապված է ոչ միայն եւ ոչ այնքան ՀՀԿ-ի հետ։ «ՀՀԿ-իզմ» ասվածն այն է, երբ որեւէ քաղաքական ուժ իշխանությունն ընկալում է բացառապես որպես ապօրինի հարստացման աղբյուր, ձգտում է ցանկացած գնով պահպանել այդ իշխանությունը, իսկ սեփական իշխանությունը (հետեւաբար՝ նաեւ ապօրինի կուտակված հարստությունը) կորցնելու վտանգի դեպքում դիմում է «դրսից տղա բերելու» մարտավարությանը վտանգելով պետական շահն ու պետականությունն ընդհանրապես։ Հայաստանը, ցավոք, այդպիսի իշխանություններ (կամ կառավարիչներ) ունեցել է պատմական գրեթե բոլոր ժամանակաշրջաններում, եւ Ռոբերտ Քոչարյանն ու ՀՀԿ-ն՝ Սերժ Սարգսյանով, ընդամենը այդ «հինավուրց, գեղեցիկ ավանդույթի» շարունակողներն էին։ Ընդամենը։ Ու հիմա, երբ ՀՀԿ իբր գաղափարախոսները հայտարարում են, թե այսօրվանից սկսվում է «քայլ արա, մերժիր Նիկոլին» շարժումը, դա ՀՀԿ-ն չի խոսում, ՀՀԿ-իզմն է խոսում։
Որովհետեւ ՀՀԿ համակիրներն առավելագույնը չորս-հինգ տոկոս են, ՀՀԿ-իզմի համակիրները շատ ավելին։ Որովհետեւ մեր գիտակցության մեջ դա ներարկվել է տասնամյակներ ու հարյուրամյակներ շարունակ։ Ու ներարկողները միայն դրսից չեն եղել, նրանց միշտ օգնել է «մեր ներսի ՀՀԿ-ն»։ Հիշո՞ւմ եք Իսպանիայի բռնապետ Ֆրանկոյի հայտնի խոսքերը. «Մենք Մադրիդ կմտնենք չորս շարասյուններով, իսկ Մադրիդում մեզ կսպասի հինգերորդ շարասյունը»։ ՀՀԿ-ն, ահա (գուցե նաեւ ակամայից), ստանձնել է այդ հինգերորդ շարասյան դերը։ ՀՀԿ-ն չլիներ՝ ուրիշն էր ստանձնելու, որովհետեւ դրսի «ստիմուլները» չափազանց հզոր են, բայց սա արդեն էական չէ։ Մենք ընդամենը առկա իրողությունն ենք արձանագրում։
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հայկական ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
