Կիսով չափ հայացած շվեյցարուհին Ծննդով Ցյուրիխից, ջութակահարուհի Սիբիլլե Չոփփը երիտասարդ տարիքում հասցրել է մասնակցել մի քանի միջազգային փառատոների Համբուրգում, Լոնդոնում, Շվեյցարիայում, մենահամերգներով հանդես եկել Եվրոպայի, ԱՄՆ-ի, Հարավային Աֆրիկայի քաղաքներում։ Կատարողական վարպետության դասընթացներ է վերցրել աշխարհահռչակ Աիդա Շտուկկի Պիրաչինիից, Ֆրանկո Հուլիից, Ռուդոլֆ Բաումհարթներից, Հերբերտ Շերցից եւ այլ վարպետներից, մասնակցել ու շահել Maurice Sandor-ի պարգեւը, ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի 15-րդ միջազգային մրցույթի, «Arte-Sciences- Lettres» փարիզյան ակադեմիայի արծաթե մեդալը եւ այլ պարգեւներ։ 1997 թվականից Սիբիլլեն սերտ ստեղծագործական կապերի մեջ է «Սերենադ» կամերային, իսկ մի փոքր ուշ՝ Հայաստանի ֆիլհարմոնիկ նվագախմբերի հետ։ Արդյունքում՝ համերգներ Գերմանիայում, Հունաստանում, Շվեյցարիայում, Հայաստանում։ Արդյունքում եւ՝ ամուսնություն նվագախմբերի գեղարվեստական ղեկավար եւ գլխավոր դիրիժոր Էդուարդ Թոփչյանի հետ։ Ջութակահարուհին համաձայնեց անկեղծանալ մեզ հետ։ – Դուք մաեստրոյի կինն եք, Ձեր առաջին հանդիպման մասին… – Մեր առաջին հանդիպումը 97-ին էր՝ Շվեյցարիայում, իսկ 98-ին առաջին անգամ եկա Երեւան եւ… սիրտս մնաց Հայաստանում։ Ամեն անգամ մեծ ուրախություն եմ ապրում Երեւան գալիս։ Այս քաղաքը կարծես հարստացնում ու ներշնչում է ինձ, մուսաս գալիս է այստեղ։ Սիրում եմ մարդկանց, լավ երաժիշտներ կան։ Բնակվում եմ ե՛ւ այստեղ, ե՛ւ Ցյուրիխում։ Մեր ամուսնությունը Էդիկի հետ՝ դեռ օրինականացված չէ, հավատացեք, ժամանակ չի լինում, իսկ դրան հասնելու կամ այն կայացնելու համար ներքին հանգստություն է հարկավոր։ – Շվեյցարիայում Ձեր ընտանիքը ինչպե՞ս ընդունեց այս կապը։ – Իհարկե, ծնողներիս եւ երկու քույրերիս համար հեշտ չէր։ Ծնողներս Հայաստանի մասին կցկտուր բաներ գիտեին։ Դպրոցում, հիմա եմ հասկանում, պատմական փաստերը, որոնք կարեւոր են այս կամ այն երկիրը ճանաչելու համար, փաստորեն, մեզ չեն սովորեցրել։ Մեզ մոտ՝ Արեւմտյան Եվրոպայում, այս կողմի մասին, ասել է թե՝ ՍՍՀՄ-ի, շատ աղոտ ու թյուր տեղեկություն, տեղեկատվություն կար։ Գիտեինք՝ ՍՍՀՄ-ում ապրում են միայն ռուսներ։ Օրինակ, Արամ Խաչատրյանը ռուս կոմպոզիտոր է։ Իսկ պարզվեց մեզ համար, ծնողներիս համար, հիմա արդեն՝ աշխարհին, որ հայերը ունեն իրենց տառերը, լեզուն, եկեղեցին, ձեր կուլտուրան հին է, հրաշք… Ես Շվեյցարիայում խոսում եմ Հայաստանի, հայերի մասին, ներկայացնում ձեր մշակույթը։ Իսկ ծնողներս այս տարի, կարծում եմ, կգան Հայաստան ու վերջապես կտեսնեն այս հրաշք հողն ու մարդկանց։ – Ինչպե՞ս ընդունեց Ձեզ Թոփչյան ընտանիքը։ – Այս ընտանիք ներս եմ մտել շատ պարզ ու հասարակ։ Էդիկը հրաշալի մայր ունի։ Եղբայրը՝ Արամը իր ընտանիքով շատ ջերմ ու սիրով ընդունեց ինձ։ Ես նրանց շատ եմ սիրում։ Չեմ հանդիպել Էդիկի հոր հետ, նա բնակվում է ԱՄՆ-ում։ Ուզում ենք այս տարի հյուր գնալ։ – Էդուարդ Թոփչյանը որդի ու նի… – Այո, առաջին ամուսնությունից։ Զարմանահրաշ երեխա է։ Միքայելին շատ եմ սիրում եւ ուրախ եմ, որ նա ինձ միանգամից ընդունեց եւ լավ է վերաբերվում։ Պատկերացնո՞ւմ եք, ես նրա ընկերուհին դարձա։ Ամբողջ ժամանակ ասում է. «Արի հիմա խաղանք, հետո ջութակ կպարապես…»։ Ճանաչում եմ Էդիկի առաջին կնոջը, վերջինս «Սերենադի» ալտահարների կոնցերտմայստերն է։ Ասեմ, որ մինչ իմ հայտնվելը Էդիկի կյանքում, նախկին ամուսինները ահագին ժամանակ միասին չէին ապրում… Մենք՝ մեծերս հասկանում ենք իրար, եւ երեխան էլ մեծանում է նորմալ, որի համար ուրախ եմ, կրկնեմ՝ շատ եմ սիրում Միքայելին։ – Ձեր ծրագրում, բնականաբար, կան հայ կոմպոզիտորների գործեր… – Անպայման, մայիսին, առաջին անգամ՝ Երեւանում, ապա՝ Մոսկվայում, ֆիլհարմոնիկի հետ կատարեցի Խաչատրյանի ջութակի կոնցերտը։ 1998-ի աշնանը կատարել եմ Մանսուրյանի կոնցերտը, որը գրել էր Կոգանի համար, հանճարեղ ստեղծագործություն է։ Սիրում եմ ջութակի համար գրված Սարյանի, Միրզոյանի, Հարությունյանի երկերը… – Դժվար չէ՞ երկու տաղանդավոր արվեստագետ մեկ ընտանիքում, եւ ասում են, որ կինը միշտ իրավացի է։ – Երեւի ճիշտ է, որ կինը միշտ իրավացի է (ծիծաղում է- Ս.Դ.)… Երկուսս էլ ուժեղ մարդիկ ենք, ունենք ճշգրիտ պատկերացումներ, գիտենք ինչ անել, ինչպես անել, ի վերջո՝ ինչ ենք ուզում։ Սա էլ ասեմ՝ 4 տարի առաջ միանգամից պայթում էի, բռնկվում, իսկ հիմա մտածում եմ՝ ասել, թե չասել, անել, թե չանել, այսպես, թե այնպես… Սերվանտեսը ճիշտ է ասել. «Լավ ամուսինները երկու հոգի ունեն, բայց մեկ կամք»։ Ես երջանիկ եմ, ամեն ինչ ավելի քան հրաշալի է։ Դեռեւս հայկական անձնագիր չունեմ, բայց իմ կեսն արդեն հայացված է… ՍԱՄՎԵԼ ԴԱՆԻԵԼՅԱՆ