Կորեացիները չգիտեին Դեկտեմբերի 17-21-ը «Մոսկվա» կինոթատրոնում կազմակերպվել է հարավկորեական ֆիլմերի շաբաթ։ Նախաձեռնության հեղինակներն են ՌԴ-ում Կորեայի դեսպանության առաջին քարտուղար Կան Կիմ Գուն եւ Կորեական մշակութային-ինֆորմացիոն ծառայության տնօրեն Լի Կի Ուն։ Հայաստանում ներկայացվող ֆիլմերն են ռեժիսոր Չան Յուն Խենի «Կապեր», Լի Կվան Մոյի «Գարունը հարազատ քաղաքում», Խե Չժին Խոյի «Ծնունդ օգոստոսին», Լի Չժոն Գուկի «Նամակ» եւ Պակ Չխոլ Սուի «Բնակարաններ 301, 302» ֆիլմերը, որոնք լայն ճանաչում չունեն դրսում։ Սակայն դրանք հատուկ ընտրվել են կորեական կառավարության կողմից եւ նպատակ ունեն Հայաստանում ներկայացնել Կորեան ինչպես կա, այսինքն՝ դրանք ունենալու են ճանաչողական նշանակություն։ Ըստ կորեացի հյուրերի՝ 6 ամիս անց կազմակերպվելու է նաեւ կորեական ֆիլմերի փառատոն, ուր ներկայացվելու են 2001 -2002թթ. ֆիլմեր։ Քանի որ հայկական կինոաշխարհում հասարակությունն այնքան էլ ծանոթ չէ կորեական կինոարվեստին, ուստի կորեացիները մտադիր են այս միջոցառմամբ սկիզբ դնել հայ-կորեական մշակութային հարաբերությունների ու մշակույթի գործիչների փորձի փոխանակման։ Կորեացի հյուրերի կարծիքով, ի տարբերություն հոլիվուդյան ֆիլմերի, իրենց ֆիլմերը մեծ համբավ չունեն, քանի որ միայն տաղանդավոր երիտասարդ ռեժիսորներ ունենալը բավարար չէ կինեմատոգրաֆիայի մեծ թափ ստանալու համար։ Նրանք նշեցին, որ ազգային ֆիլմերի ստեղծմանը աջակցում եւ օժանդակում է հայրենի կառավարությունը (երանելի վիճակ, որից զուրկ է հայ կինոն)։ Ըստ պլանավորման՝ Կորեայում ցուցադրվող ֆիլմերի 35%-ը պարտադիր կազմում են տեղական, իսկ 65%-ը՝ ներմուծված ֆիլմերը։ Վերջին շրջանում ստեղծված կորեական ֆիլմերից աշխարհում առավել հայտնի են «Կղզին», «Թաքնվելու տեղ չկա», «Շիրի», «Ընկերները», «GSA»-ը։ Դրանք փառատոնային ֆիլմեր են՝ մեծ մրցանակների արժանացած, որոնք դժվար է Հայաստան բերել, ինչի համար ապագա փառատոնի կազմակերպիչները նշեցին մի շարք պատճառներ. իրենք չունեն այդ ֆիլմերի ցուցադրության իրավունք, ֆիլմերը շատ թանկ են եւ թարգմանված չեն ռուսերեն։ Նրանք հավատացած չէին, որ գոնե 6 ամիս անց այս խնդիրները կկարողանան լուծել ու հայ կինոսիրողին ներկայանալ աշխարհում հայտնի ֆիլմերով։ Կորեացի հյուրերից տեղեկացանք նաեւ, որ հայտնի ֆիլմը Կորեայում նկարահանվել է 1919-ին, իսկ առաջին գեղարվեստական ֆիլմը՝ 1923-ին։ Ի դեպ, վերջիններս չէին հիշում, թե ինչպիսի վերնագիր էին կրում այդ ֆիլմերը (հուսանք, որ մեր մշակույթի պատասխանատուները անգիր հիշում են առաջին հայկական ֆիլմի անունն ու տարեթիվը), չգիտեին նաեւ, թե հատկապես որ երկրներն են գնում իրենց ֆիլմերը։ Կորեան ներկայացնելու եկած պարոնայք տպավորություն ստեղծեցին, թե աղքատ գիտելիքներ ունեն իրենց երկրի մշակույթի ու, մասնավորապես, կինոյի մասին, որովհետեւ լրագրողներից ոմանք ավելի շատ ինֆորմացիա տվեցին կորեական ֆիլմերի մասին, քան վերջիններս։ Իսկ կորեացիների առանց այն էլ ոչ բովանդակալից խոսքը ավելի էր բովանդակազրկվում անհաջող թարգմանության «շնորհիվ»։ ԳՈՀԱՐ ՀԱԿՈԲՅԱՆ